ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte, (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

14

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!