ایوب 6
| آنگاه ایوب پاسخ داد: | 1 |
Und Hiob antwortete und sprach:
| اگر می‌توانستید غصهٔ مرا وزن کنید، | 2 |
O daß mein Gram doch gewogen würde, und man mein Mißgeschick auf die Waagschale legte allzumal!
| آنگاه می‌دیدید که از شنهای ساحل دریا نیز سنگینتر است. برای همین است که حرفهای من تند و بی‌پرواست. | 3 |
Denn dann würde es schwerer sein als der Sand der Meere; darum sind unbesonnen meine Worte.
| خدای قادر مطلق با تیرهای خود مرا به زمین زده است. تیرهای زهرآلودش در قلب من فرو رفته است. یورشهای ناگهانی خدا مرا به وحشت انداخته است. | 4 |
Denn die Pfeile des Allmächtigen sind in mir, ihr Gift trinkt mein Geist; die Schrecken Gottes stellen sich in Schlachtordnung wider mich auf.
| آیا من حق اعتراض ندارم؟ آیا خرِ وحشی با داشتن علف عَرعَر می‌کند؟ یا گاو با داشتن یونجه ماغ می‌کِشد؟ | 5 |
Schreit ein Wildesel beim Grase, oder brüllt ein Rind bei seinem Futter?
| آیا انسان از بی‌نمک بودن غذا شکایت نمی‌کند؟ یا کسی سفیده تخم‌مرغ بی‌مزه را دوست دارد؟ | 6 |
Wird Fades, Salzloses gegessen? Oder ist Geschmack im Eiweiß?
| هنگامی که به چنین غذایی نگاه می‌کنم اشتهایم کور می‌شود و حالم به هم می‌خورد. | 7 |
Was meine Seele sich weigerte anzurühren, das ist wie meine ekle Speise.
| ای کاش خدا خواسته مرا به‌جا آورد و آرزوی مرا برآورده سازد. | 8 |
O daß doch meine Bitte einträfe, und Gott mein Verlangen gewährte,
| ای کاش خدا مرا لِه می‌کرد، و دستش را دراز کرده، مرا می‌کشت. | 9 |
daß es Gott gefiele, mich zu zermalmen, daß er seine Hand losmachte und mich vernichtete!
| آنگاه دستِ کم این مرا تسلی می‌داد که با وجود همه این دردها هرگز سخنان آن قدوس را انکار نکرده‌ام. | 10 |
So würde noch mein Trost sein, und ich würde frohlocken in schonungsloser Pein, daß ich die Worte des Heiligen nicht verleugnet habe.
| من چطور می‌توانم این وضع را تحمل کنم؟ به چه امیدی به زندگی خود ادامه دهم؟ | 11 |
Was ist meine Kraft, daß ich ausharren, und was mein Ende, daß ich mich gedulden sollte?
| آیا من از سنگ ساخته شده‌ام؟ آیا بدنم از آهن است؟ | 12 |
Ist Kraft der Steine meine Kraft, oder ist mein Fleisch von Erz?
| کاری از دستم برنمی‌آید و کسی به دادم نمی‌رسد. | 13 |
Ist es nicht also, daß keine Hilfe in mir, und jede Kraft aus mir vertrieben ist?
| انسان باید نسبت به دوست عاجز خود مهربان باشد، حتی اگر او خدای قادر مطلق را ترک گفته باشد. | 14 |
Dem Verzagten gebührt Milde von seinem Freunde, sonst wird er die Furcht des Allmächtigen verlassen.
| ولی ای دوستان، من به دوستی شما اعتماد ندارم، زیرا مثل نهری هستید که در زمستان از برف و یخ پر است و در تابستان آب آن خشک و ناپدید می‌شود؛ کاروانها به کنار آن می‌روند تا عطش خود را فرو بنشانند؛ ولی آبی در آن نمی‌یابند؛ پس، از تشنگی هلاک می‌شوند. | 15 |
Meine Brüder haben sich trügerisch erwiesen wie ein Wildbach, wie das Bett der Wildbäche, welche hinschwinden,
| 16 |
welche trübe sind von Eis, in die der Schnee sich birgt.
| 17 |
Zur Zeit, wenn sie erwärmt werden, versiegen sie; wenn es heiß wird, sind sie von ihrer Stelle verschwunden.
| 18 |
Es schlängeln sich die Pfade ihres Laufes, ziehen hinauf in die Öde und verlieren sich.
| وقتی که کاروانهای تیما و سبا برای نوشیدن آب در آنجا توقف می‌کنند، ناامید می‌شوند. من هم از شما قطع امید کرده‌ام. شما از دیدن وضع من می‌ترسید و حاضر نیستید کمکم کنید. | 19 |
Es blickten hin die Karawanen Temas, die Reisezüge Schebas hofften auf sie:
| 20 |
sie wurden beschämt, weil sie auf sie vertraut hatten, sie kamen hin und wurden zu Schanden.
| 21 |
Denn jetzt seid ihr zu nichts geworden; ihr sehet einen Schrecken und fürchtet euch.
| ولی چرا؟ آیا هرگز از شما کوچکترین چیزی خواسته‌ام؟ آیا درخواست هدیه‌ای کرده‌ام؟ | 22 |
Habe ich etwa gesagt: Gebet mir, und machet mir ein Geschenk von eurem Vermögen;
| آیا تاکنون از شما خواسته‌ام مرا از دست دشمنان و ظالمان برهانید؟ | 23 |
und befreiet mich aus der Hand des Bedrängers, und erlöset mich aus der Hand der Gewalttätigen?
| تنها چیزی که من از شما می‌خواهم یک جواب منطقی است، آنگاه ساکت خواهم شد. به من بگویید که چه خطایی کرده‌ام؟ | 24 |
Belehret mich, und ich will schweigen; und gebet mir zu erkennen, worin ich geirrt habe.
| البته حقیقت دردناک است، اما انتقادهای شما دور از حقیقت است. آیا فقط به این دلیل که از فرط یأس و نومیدی بی‌اراده فریاد برآوردم می‌خواهید مرا محکوم کنید؟ | 25 |
Wie eindringlich sind richtige Worte! Aber was tadelt der Tadel, der von euch kommt?
| 26 |
Gedenket ihr Reden zu tadeln? Für den Wind sind ja die Worte eines Verzweifelnden!
| شما حتی به یتیم هم رحم نمی‌کنید و حاضرید دوست خود را نیز بفروشید. | 27 |
Sogar den Verwaisten würdet ihr verlosen, und über euren Freund einen Handel abschließen.
| به چشمان من نگاه کنید. آیا من به شما دروغ می‌گویم؟ | 28 |
Und nun, laßt es euch gefallen, auf mich hinzublicken: euch ins Angesicht werde ich doch wahrlich nicht lügen.
| مرا محکوم نکنید، چون بی‌گناهم. اینقدر بی‌انصاف نباشید. | 29 |
Kehret doch um, es geschehe kein Unrecht; ja, kehret noch um, um meine Gerechtigkeit handelt es sich!
| آیا فکر می‌کنید من دروغ می‌گویم و یا نمی‌توانم درست را از نادرست تشخیص دهم؟ | 30 |
Ist Unrecht auf meiner Zunge? Oder sollte mein Gaumen Frevelhaftes nicht unterscheiden?
