ایوب 6

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Odpovídaje pak Job, řekl:

2 اگر می‌توانستید غصهٔ مرا وزن کنید،

Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.

3 آنگاه می‌دیدید که از شنهای ساحل دریا نیز سنگینتر است. برای همین است که حرفهای من تند و بی‌پرواست.

Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.

4 خدای قادر مطلق با تیرهای خود مرا به زمین زده است. تیرهای زهرآلودش در قلب من فرو رفته است. یورشهای ناگهانی خدا مرا به وحشت انداخته است.

Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.

5 آیا من حق اعتراض ندارم؟ آیا خرِ وحشی با داشتن علف عَرعَر می‌کند؟ یا گاو با داشتن یونجه ماغ می‌کِشد؟

Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?

6 آیا انسان از بی‌نمک بودن غذا شکایت نمی‌کند؟ یا کسی سفیده تخم‌مرغ بی‌مزه را دوست دارد؟

Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?

7 هنگامی که به چنین غذایی نگاه می‌کنم اشتهایم کور می‌شود و حالم به هم می‌خورد.

Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.

8 ‏ای کاش خدا خواسته مرا به‌جا آورد و آرزوی مرا برآورده سازد.

Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,

9 ای کاش خدا مرا لِه می‌کرد، و دستش را دراز کرده، مرا می‌کشت.

Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.

10 آنگاه دستِ کم این مرا تسلی می‌داد که با وجود همه این دردها هرگز سخنان آن قدوس را انکار نکرده‌ام.

Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.

11 من چطور می‌توانم این وضع را تحمل کنم؟ به چه امیدی به زندگی خود ادامه دهم؟

Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?

12 آیا من از سنگ ساخته شده‌ام؟ آیا بدنم از آهن است؟

Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?

13 کاری از دستم برنمی‌آید و کسی به دادم نمی‌رسد.

Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,

14 انسان باید نسبت به دوست عاجز خود مهربان باشد، حتی اگر او خدای قادر مطلق را ترک گفته باشد.

Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?

15 ولی ای دوستان، من به دوستی شما اعتماد ندارم، زیرا مثل نهری هستید که در زمستان از برف و یخ پر است و در تابستان آب آن خشک و ناپدید می‌شود؛ کاروانها به کنار آن می‌روند تا عطش خود را فرو بنشانند؛ ولی آبی در آن نمی‌یابند؛ پس، از تشنگی هلاک می‌شوند.

Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,

16

Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.

17

V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.

18

Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.

19 وقتی که کاروانهای تیما و سبا برای نوشیدن آب در آنجا توقف می‌کنند، ناامید می‌شوند. من هم از شما قطع امید کرده‌ام. شما از دیدن وضع من می‌ترسید و حاضر نیستید کمکم کنید.

To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,

20

Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.

21

Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.

22 ولی چرا؟ آیا هرگز از شما کوچکترین چیزی خواسته‌ام؟ آیا درخواست هدیه‌ای کرده‌ام؟

Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?

23 آیا تاکنون از شما خواسته‌ام مرا از دست دشمنان و ظالمان برهانید؟

Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?

24 تنها چیزی که من از شما می‌خواهم یک جواب منطقی است، آنگاه ساکت خواهم شد. به من بگویید که چه خطایی کرده‌ام؟

Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.

25 البته حقیقت دردناک است، اما انتقادهای شما دور از حقیقت است. آیا فقط به این دلیل که از فرط یأس و نومیدی بی‌اراده فریاد برآوردم می‌خواهید مرا محکوم کنید؟

Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?

26

Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?

27 شما حتی به یتیم هم رحم نمی‌کنید و حاضرید دوست خود را نیز بفروشید.

Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.

28 به چشمان من نگاه کنید. آیا من به شما دروغ می‌گویم؟

A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.

29 مرا محکوم نکنید، چون بی‌گناهم. اینقدر بی‌انصاف نباشید.

Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.

30 آیا فکر می‌کنید من دروغ می‌گویم و یا نمی‌توانم درست را از نادرست تشخیص دهم؟

A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?