ایوب 5

1 فریاد برآور و کمک بطلب، ولی آیا کسی گوش می‌دهد؟ کدام یک از فرشتگان به دادت می‌رسد.

Do but call: is there one that will answer thee? and to whom of the saints wilt thou turn thyself?

2 سرانجام در عجز و درماندگی از غصه می‌میرند.

For vexation will prove death to a foolish man, and jealousy will slay the simple.

3 کسانی که از خدا برمی‌گردند، ظاهراً کامیاب هستند، ولی بلای ناگهانی بر آنها نازل می‌شود.

I have myself seen the foolish taking root; but I suddenly held his habitation as accursed.

4 فرزندان ایشان بی‌پناه می‌گردند و در محکمه محکوم می‌شوند و کسی از آنها حمایت نمی‌کند.

His children are far from help, and men crush them in the gate, with no one to deliver them.

5 محصولاتشان را گرسنگان می‌خورند و ثروتشان را حریصان غارت می‌کنند.

[He it is] whose harvest the hungry eateth up, and taketh it even out of the thorns, and the robber snatcheth eagerly after their substance.

6 بلا و بدبختی هرگز بدون علّت دامنگیر انسان نمی‌شود.

For wrong doth not come forth out of the dust, neither doth trouble grow up out of the ground;

7 بدبختی از خود انسان سرچشمه می‌گیرد، همچنانکه شعله از آتش برمی‌خیزد.

But man is born unto trouble, as young birds take up their flight.

8 اگر من جای تو بودم، مشکل خود را نزد خدا می‌بردم.

I, however, would have besought God, and unto God would I have committed my cause;

9 زیرا او معجزات شگفت‌انگیز می‌کند و کارهای عجیب و خارق‌العادهٔ بی‌شمار انجام می‌دهد.

Who doth great things which are unsearchable, marvelous things till they are without number;

10 بر زمین باران می‌باراند و کشتزارها را سیراب می‌کند،

Who giveth rain upon the surface of the earth, and sendeth out waters over the face of the fields;

11 فروتنان را سرافراز می‌گرداند و رنجدیدگان را شادی می‌بخشد.

To set up the lowly on high, that those who mourn may rise high to happiness;

12 او نقشه‌های اشخاص حیله‌گر را نقش بر آب می‌کند تا کاری از پیش نبرند.

[But] who frustrateth the plans of the crafty, so that their hands cannot execute their well-devised counsel;

13 حکیمان را در زیرکیِ خودشان به دام می‌اندازد و توطئه‌های ایشان را خنثی می‌نماید.

Who catcheth the wise in their own craftiness; and the advise of the perverse is hastened on headlong;

14 روز روشن برای آنها مانند شب تاریک است و در آن کورمال کورمال راه می‌روند.

By day they meet with darkness, and as though it were night they grope about in the noon of day;

15 خدا مظلومان و فقیران را از چنگ ظالمان می‌رهاند.

But who saveth from the sword, from their mouth, and from the hand of the mighty, the needy one:

16 او به فقیران امید می‌بخشد و دهان ظالمان را می‌بندد.

And so cometh to the indigent hope, and iniquity stoppeth her mouth.

17 خوشا به حال کسی که خدای قادرمطلق تأدیبش می‌کند. پس وقتی او تو را تأدیب می‌نماید، دلگیر نشو.

Behold, happy is the man whom God admonisheth: despise then not the correction of the Almighty.

18 اگر خدا تو را مجروح کند خودش هم زخمهایت را می‌بندد و تو را شفا می‌بخشد.

For he it is that woundeth, and bindeth up: he smiteth, and his hands do heal.

19 او تو را از هر بلایی می‌رهاند تا گزندی به تو نرسد.

In six distresses will he deliver thee; and in seven there shall no evil touch thee.

20 خدا تو را هنگام قحطی از مرگ نجات خواهد داد و در موقع جنگ از دم شمشیر خواهد رهانید.

In famine he redeemeth thee from death; and in war from the power of the sword.

21 از زخم زبان در امان خواهی بود و وقتی هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید.

Against the scourge of the tongue shall thou he hidden; and thou needest not be afraid of destruction when it cometh.

22 بر هلاکت و قحطی خواهی خندید و از حیوانات وحشی هراس به دل راه نخواهی داد.

At destruction and famine canst thou laugh; and thou needest not have any fear of the beasts of the earth.

23 زمینی که شخم می‌زنی خالی از سنگ خواهد بود و جانوران خطرناک با تو در صلح و صفا به سر خواهند برد.

For with the stones of the field shalt thou have thy covenant; and the beasts of the field shall be at peace with thee.

24 خانهٔ تو در امان خواهد بود و از اموال تو چیزی دزدیده نخواهد شد.

And thou shalt know that there is peace in thy tent; and thou wilt look over thy habitation, and shalt miss nothing.

25 نسل تو مانند علف صحرا زیاد خواهند بود،

And thou shalt know that thy seed is numerous, and thy offspring as the herbage of the earth.

26 و تو همچون خوشهٔ گندم که تا وقتش نرسد درو نمی‌شود، در کمال پیری، کامیاب از دنیا خواهی رفت.

Thon wilt go in a ripe age unto the grave, as a shock of corn is carried home in its season.

27 تجربه به من ثابت کرده است که همهٔ اینها حقیقت دارد؛ پس به خاطر خودت نصیحت مرا بشنو.

Behold this, we have searched it out, so it is: hear it, and do thou note it well for thyself.