ایوب 4

1 آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

Tada odgovori Elifas Temanac i reèe:

2 ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Ako ti progovorimo, da ti neæe biti dosadno? ali ko bi se mogao uzdržati da ne govori?

3 تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

Gle, uèio si mnoge, i ruke iznemogle krijepio si;

4

Rijeèi su tvoje podizale onoga koji padaše, i utvrðivao si koljena koja klecahu.

5 ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

A sada kad doðe na tebe, klonuo si; kad se tebe dotaèe, smeo si se.

6 آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

Nije li pobožnost tvoja bila uzdanje tvoje? i dobrota putova tvojih nadanje tvoje?

7 قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

Opomeni se, ko je prav poginuo, i gdje su pravedni istrijebljeni?

8 تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

Kako sam ja vidio, koji oru muku i siju nevolju, to i žanju.

9 دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

Od dihanja Božijega ginu, i od daha nozdara njegovijeh nestaje ih.

10 شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

Rika lavu, i glas ljutom lavu i zubi laviæima satiru se.

11 شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

Lav gine nemajuæi lova, i laviæi rasipaju se.

12 سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

Još doðe tajno do mene rijeè, i uho moje doèu je malo.

13 این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

U mislima o noænijem utvarama, kad tvrd san pada na ljude,

14 ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

Strah poduze me i drhat, od kojega ustreptaše sve kosti moje,

15 روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

I duh proðe ispred mene, i dlake na tijelu mojem nakostriješiše se.

16 حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

Stade, ali mu ne poznah lica; prilika bijaše pred oèima mojima, i muèeæi èuh glas:

17 «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

Eda li je èovjek pravedniji od Boga? eda li je èovjek èistiji od tvorca svojega?

18 خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

Gle, slugama svojim ne vjeruje, i u anðela svojih nalazi nedostataka;

19 چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

Akamoli u onijeh koji stoje u kuæama zemljanijem, kojima je temelj na prahu i satiru se brže nego moljac.

20 صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

Od jutra do veèera satru se, i nestane ih navijek da niko i ne opazi.

21 طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»

Slava njihova ne prolazi li s njima? Umiru, ali ne u mudrosti.