ایوب 4

1 آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:

2 ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?

3 تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;

4

Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.

5 ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.

6 آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?

7 قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?

8 تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.

9 دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.

10 شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.

11 شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.

12 سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.

13 این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,

14 ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.

15 روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.

16 حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:

17 «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?

18 خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,

19 چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!

20 صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.

21 طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»

Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.