ایوب 4

1 آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:

2 ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Se intentarmos fallar-te, enfadar-te-has? mas quem poderia conter as palavras?

3 تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.

4

As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfallecentes fortificaste.

5 ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.

6 آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?

7 قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

Lembra-te agora qual é o innocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruidos?

8 تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.

9 دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.

10 شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.

11 شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

Perece o leão velho, porque não ha preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.

12 سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro d'ella.

13 این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

Entre imaginações de visões da noite, quando cae sobre os homens o somno profundo;

14 ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.

15 روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

Então um espirito passou por diante de mim; fez-me arrepiar os cabellos da minha carne;

16 حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

Parou elle, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:

17 «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu Creador?

18 خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

Eis-que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:

19 چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

Quanto menos n'aquelles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!

20 صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

Desde a manhã até á tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que d'isso se faça caso.

21 طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»

Porventura se não passa com elles a sua excellencia? morrem, porém sem sabedoria.