ایوب 4
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: | 1 |
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. | 2 |
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. | 3 |
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
| 4 |
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. | 5 |
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ | 6 |
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ | 7 |
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. | 8 |
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. | 9 |
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. | 10 |
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. | 11 |
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. | 12 |
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. | 13 |
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. | 14 |
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! | 15 |
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: | 16 |
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ | 17 |
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، | 18 |
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. | 19 |
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. | 20 |
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» | 21 |
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
