ایوب 4

1 آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

데만 사람 엘리바스가 대답하여 가로되

2 ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

누가 네게 말하면 네가 염증이 나겠느냐 날지라도 누가 참고 말 하지 아니하겠느냐

3 تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

전에 네가 여러 사람을 교훈하였고 손이 늘어진 자면 강하게 하였고

4

넘어져 가는 자를 말로 붙들어 주었고 무릎이 약한 자를 강하게 하였거늘

5 ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

이제 이 일이 네게 임하매 네가 답답하여 하고 이 일이 네게 당하매 네가 놀라는구나

6 آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

네 의뢰가 경외함에 있지 아니하냐 네 소망이 네 행위를 완전히 함에 있지 아니하냐

7 قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

생각하여 보라 죄없이 망한 자가 누구인가 정직한 자의 끊어짐이 어디 있는가

8 تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

내가 보건대 악을 밭갈고 독을 뿌리는 자는 그대로 거두나니

9 دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

다 하나님의 입기운에 멸망하고 그 콧김에 사라지느니라

10 شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

사자의 우는 소리와 사나운 사자의 목소리가 그치고 젊은 사자의 이가 부러지며

11 شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

늙은 사자는 움킨 것이 없어 죽고 암사자의 새끼는 흩어지느니라

12 سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

무슨 말씀이 내게 가만히 임하고 그 가는 소리가 내 귀에 들렸었나니

13 این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

곧 사람이 깊이 잠들 때쯤 하여서니라 내가 그 밤의 이상으로 하여 생각이 번거로울 때에

14 ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

두려움과 떨림이 내게 이르러서 모든 골절이 흔들렸었느니라

15 روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

그 때에 영이 내 앞으로 지나매 내 몸에 털이 주뼛하였었느니라

16 حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

그 영이 서는데 그 형상을 분변치는 못하여도 오직 한 형상이 내 눈앞에 있었느니라 그 때 내가 종용한 중에 목소리를 들으니 이르기를

17 «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

인생이 어찌 하나님보다 의롭겠느냐 사람이 어찌 그 창조하신 이보다 성결하겠느냐

18 خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

하나님은 그 종이라도 오히려 믿지 아니하시며 그 사자라도 미련하다 하시나니

19 چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

하물며 흙 집에 살며 티끌로 터를 삼고 하루살이에게라도 눌려 죽을 자이겠느냐

20 صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

조석 사이에 멸한바 되며 영원히 망하되 생각하는 자가 없으리라

21 طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»

장막 줄을 그들에게서 뽑지 아니하겠느냐 그들이 죽나니 지혜가 없느니라