ایوب 4

1 آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد:

Éliphaz de Théman prit la parole et dit:

2 ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?

3 تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای.

Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,

4

Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.

5 ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای.

Et maintenant qu’il s’agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!

6 آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟

Ta crainte de Dieu n’est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n’est-ce pas ton intégrité?

7 قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟

Cherche dans ton souvenir: quel est l’innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?

8 تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند.

Pour moi, je l’ai vu, ceux qui labourent l’iniquité Et qui sèment l’injustice en moissonnent les fruits;

9 دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند.

Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,

10 شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست.

Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;

11 شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند.

Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.

12 سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد.

Une parole est arrivée furtivement jusqu’à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.

13 این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت.

Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,

14 ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد.

Je fus saisi de frayeur et d’épouvante, Et tous mes os tremblèrent.

15 روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد!

Un esprit passa près de moi… Tous mes cheveux se hérissèrent…

16 حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید:

Une figure d’un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j’entendis une voix qui murmurait doucement:

17 «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟

L’homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l’a fait?

18 خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد،

Si Dieu n’a pas confiance en ses serviteurs, S’il trouve de la folie chez ses anges,

19 چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d’argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!

20 صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند.

Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n’y prend garde;

21 طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.»

Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n’ont pas acquis la sagesse.