ایوب 4
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: | 1 |
Тогава теманецът Елифаз проговаряйки рече:
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. | 2 |
Ако започнем да ти говорим, ще ти дотегне ли? Но кой може се въздържа да не говори?
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. | 3 |
Ето, ти си научил мнозина, И немощни ръце си укрепил.
| 4 |
Твоите думи са заякчили колебаещия, И отслабнали колене си укрепил.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. | 5 |
А сега това дойде на тебе, и ти е дотегнало; Допира те, и смутил си се.
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ | 6 |
В страха ти от Бога не е ли твоето упование, И в правотата на пътищата ти твоята надежда?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ | 7 |
Спомни си, моля, кой някога е погивал невинен, Или где са били изтребени праведните.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. | 8 |
До колко съм аз видял, ония, които орат беззаконие, И сеят нечестие, това и жънат.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. | 9 |
Изтребват се от дишането на Бога, И от духането на ноздрите Му погиват.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. | 10 |
Ревът на лъва и гласът на свирепия лъв замират, И зъбите на младите лъвове се изкъртват.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. | 11 |
Лъвът загива от нямане лов, И малките на лъвицата се разпръсват.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. | 12 |
Тайно достига до мене едно нещо, И ухото ми долови един шепот от него:
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. | 13 |
Всред мислите от нощните видения, Когато дълбок сън напада човеците,
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. | 14 |
Ужас ме обзе, и трепет, И разтърси всичките ми кости;
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! | 15 |
Тогава дух премина пред мене; Космите на тялото ми настръхнаха;
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: | 16 |
Той застана, но не можах да позная образа му; Призрак се яви пред очите ми; В тишина чух тоя глас:
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ | 17 |
Ще бъде ли смъртен човек праведен пред Бога? Ще бъде ли човека чист пред Създателя си?
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، | 18 |
Ето, Той не се доверява на слугите Си, И на ангелите Си намира недостатък,
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. | 19 |
Колко повече в ония, които живеят в къщи от кал. Чиято основа е в пръстта, И които се смазват като че ли са молци!
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. | 20 |
Между заранта и вечерта се събират, Без да усети някой загубват се за винаги.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» | 21 |
Величието, което е в тях, не се ли премахва? Умират и то без мъдрост.
