ایوب 37

1 دل من می‌لرزد؛

Ja, darüber erzittert mein Herz und bebt empor von seiner Stelle.

2 گوش دهید و غرش صدای خدا را بشنوید.

O hört, hört das Grollen seiner Stimme und das Brausen, das aus seinem Munde kommt!

3 او برق خود را به سراسر آسمان می‌فرستد.

Unter den ganzen Himmel hin entfesselt er es und sein Licht über die Säume der Erde.

4 سپس غرش صدای او شنیده می‌شود، غرش مهیب رعد به گوش می‌رسد و باز برق، آسمان را روشن می‌کند.

Hinter ihm drein brüllt eine Stimme; er donnert mit seiner majestätischen Stimme und hält sie nicht zurück, wenn seine Stimme erschallt.

5 صدای او در رعد باشکوه است. ما نمی‌توانیم عظمت قدرت او را درک کنیم.

Gott donnert mit seiner Stimme wunderbar - er, der Großes thut, das für uns unbegreiflich ist.

6 وقتی او برف و باران شدید بر زمین می‌فرستد،

Denn zum Schnee spricht er: Falle zur Erde! und zum Regenguß und zu seinen gewaltigen Regengüssen.

7 مردم از کار کردن باز می‌مانند و متوجه قدرت او می‌شوند،

Aller Menschen Hand versiegelt er, damit alle Leute sein Thun erkennen.

8 حیوانات وحشی به پناهگاه خود می‌شتابند و در لانه‌های خویش پنهان می‌مانند.

Dann geht das Wild ins Versteck und ruht in seinen Lagerstätten.

9 از جنوب طوفان می‌آید و از شمال سرما.

Aus der Kammer kommt der Sturm, und aus den Speichern die Kälte.

10 خدا بر آبها می‌دمد، به طوری که حتی وسیعترین دریاها نیز یخ می‌بندد.

Durch Gottes Odem giebt es Eis, und des Wassers Weite liegt in Enge.

11 او ابرها را از رطوبت، سنگین می‌کند و برق خود را به‌وسیلۀ آنها پراکنده می‌سازد.

Auch mit Naß belastet er die Wolke, streut weithin aus sein Lichtgewölk.

12 آنها به دستور او به حرکت در می‌آیند و احکام او را در سراسر زمین به جا می‌آورند.

Das aber wendet sich ringsumher nach seiner Leitung gemäß ihrem Thun, zu Allem, was er ihnen gebeut über die Erdenwelt hin -

13 او ابرها را برای مجازات مردم و یا برای سیراب کردن زمین و نشان دادن رحمتش به ایشان، می‌فرستد.

bald als Rute, wenn es seiner Erde dient, bald zum Segen läßt er es treffen.

14 ای ایوب، گوش بده و دربارهٔ اعمال شگفت‌آور خدا تأمل و تفکر کن.

Vernimm dies, o Hiob! Steh still und beachte die Wunder Gottes!

15 آیا تو می‌دانی که خدا چگونه تمام طبیعت را اداره نموده، برق را از ابرها ساطع می‌کند؟

Begreifst du es, wenn Gott ihnen Auftrag erteilt und das Licht seiner Wolken leuchten läßt?

16 آیا تو می‌دانی چگونه ابرها در هوا معلق می‌مانند؟ آیا تو عظمت این کار خدا را می‌توانی درک کنی؟

Begreifst du der Wolke Schweben, die Wunder des an Einsicht Vollkommenen?

17 آیا وقتی زمین زیر وزش باد گرم جنوب قرار دارد و لباسهایت از گرما به تنت چسبیده است،

du, dessen Kleider heiß sind, wenn die Erde infolge des Südwinds ruht.

18 تو می‌توانی به خدا کمک کنی تا وضع آسمان را که مانند فلز سخت است تغییر دهد؟

Wölbst du mit ihm die lichten Höhen, die fest sind wie ein gegossener Spiegel?

19 آیا تو می‌توانی به ما بگویی چگونه باید با خدا مواجه شد؟ ما با این فکر تاریکمان نمی‌دانیم چگونه با او سخن گوییم.

Thue uns kund, was wir ihm sagen sollen! Wir können nichts vorbringen vor Finsternis!

20 من با چه جرأتی با خدا صحبت کنم؟ چرا خود را به کشتن دهم؟

Soll ihm gemeldet werden, daß ich reden will? oder hat je ein Mensch gefordert, daß er vernichtet werde?

21 همان‌طور که در یک روز آفتابی بی‌ابر، نمی‌توانیم به تابش خورشید نگاه کنیم،

Jetzt freilich sieht man nicht das Sonnenlicht, das hinter den Wolken helle leuchtet; doch ein Wind fährt daher und reinigt sie.

22 همچنان نیز نمی‌توانیم به جلال پرشکوه خدا که از آسمان با درخشندگی خیره‌کننده‌ای بر ما نمایان می‌شود خیره شویم.

Aus dem Norden kommt das Gold; um Gott lagert furchtbare Majestät.

23 ما نمی‌توانیم به قدرت خدای قادر مطلق پی ببریم. او نسبت به ما عادل و رحیم است و بر کسی ظلم نمی‌کند،

Den Allmächtigen erreichen wir nicht, ihn, der von erhabener Macht ist; aber das Recht und die volle Gerechtigkeit beugt er nicht.

24 و تحت تأثیر داناترین مردم جهان نیز قرار نمی‌گیرد، از این جهت ترس و احترام او در دل همهٔ مردم جا دارد.

Darum fürchten ihn die Menschen; alle die Selbstklugen sieht er nicht an.