ایوب 37

1 دل من می‌لرزد؛

Mon cœur est tout tremblant, Il bondit hors de sa place.

2 گوش دهید و غرش صدای خدا را بشنوید.

Écoutez, écoutez le frémissement de sa voix, Le grondement qui sort de sa bouche!

3 او برق خود را به سراسر آسمان می‌فرستد.

Il le fait rouler dans toute l’étendue des cieux, Et son éclair brille jusqu’aux extrémités de la terre.

4 سپس غرش صدای او شنیده می‌شود، غرش مهیب رعد به گوش می‌رسد و باز برق، آسمان را روشن می‌کند.

Puis éclate un rugissement: il tonne de sa voix majestueuse; Il ne retient plus l’éclair, dès que sa voix retentit.

5 صدای او در رعد باشکوه است. ما نمی‌توانیم عظمت قدرت او را درک کنیم.

Dieu tonne avec sa voix d’une manière merveilleuse; Il fait de grandes choses que nous ne comprenons pas.

6 وقتی او برف و باران شدید بر زمین می‌فرستد،

Il dit à la neige: Tombe sur la terre! Il le dit à la pluie, même aux plus fortes pluies.

7 مردم از کار کردن باز می‌مانند و متوجه قدرت او می‌شوند،

Il met un sceau sur la main de tous les hommes, Afin que tous se reconnaissent comme ses créatures.

8 حیوانات وحشی به پناهگاه خود می‌شتابند و در لانه‌های خویش پنهان می‌مانند.

L’animal sauvage se retire dans une caverne, Et se couche dans sa tanière.

9 از جنوب طوفان می‌آید و از شمال سرما.

L’ouragan vient du midi, Et le froid, des vents du nord.

10 خدا بر آبها می‌دمد، به طوری که حتی وسیعترین دریاها نیز یخ می‌بندد.

Par son souffle Dieu produit la glace, Il réduit l’espace où se répandaient les eaux.

11 او ابرها را از رطوبت، سنگین می‌کند و برق خود را به‌وسیلۀ آنها پراکنده می‌سازد.

Il charge de vapeurs les nuages, Il les disperse étincelants;

12 آنها به دستور او به حرکت در می‌آیند و احکام او را در سراسر زمین به جا می‌آورند.

Leurs évolutions varient selon ses desseins, Pour l’accomplissement de tout ce qu’il leur ordonne, Sur la face de la terre habitée;

13 او ابرها را برای مجازات مردم و یا برای سیراب کردن زمین و نشان دادن رحمتش به ایشان، می‌فرستد.

C’est comme une verge dont il frappe sa terre, Ou comme un signe de son amour, qu’il les fait apparaître.

14 ای ایوب، گوش بده و دربارهٔ اعمال شگفت‌آور خدا تأمل و تفکر کن.

Job, sois attentif à ces choses! Considère encore les merveilles de Dieu!

15 آیا تو می‌دانی که خدا چگونه تمام طبیعت را اداره نموده، برق را از ابرها ساطع می‌کند؟

Sais-tu comment Dieu les dirige, Et fait briller son nuage étincelant?

16 آیا تو می‌دانی چگونه ابرها در هوا معلق می‌مانند؟ آیا تو عظمت این کار خدا را می‌توانی درک کنی؟

Comprends-tu le balancement des nuées, Les merveilles de celui dont la science est parfaite?

17 آیا وقتی زمین زیر وزش باد گرم جنوب قرار دارد و لباسهایت از گرما به تنت چسبیده است،

Sais-tu pourquoi tes vêtements sont chauds Quand la terre se repose par le vent du midi?

18 تو می‌توانی به خدا کمک کنی تا وضع آسمان را که مانند فلز سخت است تغییر دهد؟

Peux-tu comme lui étendre les cieux, Aussi solides qu’un miroir de fonte?

19 آیا تو می‌توانی به ما بگویی چگونه باید با خدا مواجه شد؟ ما با این فکر تاریکمان نمی‌دانیم چگونه با او سخن گوییم.

Fais-nous connaître ce que nous devons lui dire; Nous sommes trop ignorants pour nous adresser à lui.

20 من با چه جرأتی با خدا صحبت کنم؟ چرا خود را به کشتن دهم؟

Lui annoncera-t-on que je parlerai? Mais quel est l’homme qui désire sa perte?

21 همان‌طور که در یک روز آفتابی بی‌ابر، نمی‌توانیم به تابش خورشید نگاه کنیم،

On ne peut fixer le soleil qui resplendit dans les cieux, Lorsqu’un vent passe et en ramène la pureté;

22 همچنان نیز نمی‌توانیم به جلال پرشکوه خدا که از آسمان با درخشندگی خیره‌کننده‌ای بر ما نمایان می‌شود خیره شویم.

Le septentrion le rend éclatant comme l’or. Oh! Que la majesté de Dieu est redoutable!

23 ما نمی‌توانیم به قدرت خدای قادر مطلق پی ببریم. او نسبت به ما عادل و رحیم است و بر کسی ظلم نمی‌کند،

Nous ne saurions parvenir jusqu’au Tout-Puissant, Grand par la force, Par la justice, par le droit souverain: Il ne répond pas!

24 و تحت تأثیر داناترین مردم جهان نیز قرار نمی‌گیرد، از این جهت ترس و احترام او در دل همهٔ مردم جا دارد.

C’est pourquoi les hommes doivent le craindre; Il ne porte les regards sur aucun sage.