ایوب 37

1 دل من می‌لرزد؛

À cause de cela aussi mon cœur tremble, et tressaille comme s’il sortait de sa place.

2 گوش دهید و غرش صدای خدا را بشنوید.

Écoutez donc le bruit éclatant de sa voix et le grondement qui sort de sa bouche!

3 او برق خود را به سراسر آسمان می‌فرستد.

Il le dirige sous tous les cieux, et son éclair, jusqu’aux extrémités de la terre:

4 سپس غرش صدای او شنیده می‌شود، غرش مهیب رعد به گوش می‌رسد و باز برق، آسمان را روشن می‌کند.

Après lui une voix rugit. Il tonne de sa voix majestueuse, et il ne retient pas ses éclairs quand il fait entendre sa voix.

5 صدای او در رعد باشکوه است. ما نمی‌توانیم عظمت قدرت او را درک کنیم.

Dieu tonne merveilleusement de sa voix, faisant de grandes choses que nous ne comprenons pas.

6 وقتی او برف و باران شدید بر زمین می‌فرستد،

Car il dit à la neige: Tombe sur la terre! et aussi aux averses de pluie, et aux averses des pluies de sa force.

7 مردم از کار کردن باز می‌مانند و متوجه قدرت او می‌شوند،

Il met un sceau sur la main de tout homme, afin que tous les hommes connaissent son œuvre.

8 حیوانات وحشی به پناهگاه خود می‌شتابند و در لانه‌های خویش پنهان می‌مانند.

Les bêtes sauvages rentrent dans leurs gîtes, et demeurent dans leurs repaires.

9 از جنوب طوفان می‌آید و از شمال سرما.

Des chambres [du midi] vient le tourbillon, et des vents du nord, le froid.

10 خدا بر آبها می‌دمد، به طوری که حتی وسیعترین دریاها نیز یخ می‌بندد.

Au souffle de Dieu se forme la glace, et la largeur des eaux se resserre.

11 او ابرها را از رطوبت، سنگین می‌کند و برق خود را به‌وسیلۀ آنها پراکنده می‌سازد.

Il charge d’eau le nuage; sa lumière dissipe les nuées;

12 آنها به دستور او به حرکت در می‌آیند و احکام او را در سراسر زمین به جا می‌آورند.

Et sous sa conduite elles tournoient en tout sens, pour accomplir leur œuvre, tout ce qu’il leur commande sur la face du cercle de la terre,

13 او ابرها را برای مجازات مردم و یا برای سیراب کردن زمین و نشان دادن رحمتش به ایشان، می‌فرستد.

Soit qu’il les fasse venir comme verge, ou pour sa terre, ou en bonté.

14 ای ایوب، گوش بده و دربارهٔ اعمال شگفت‌آور خدا تأمل و تفکر کن.

Écoute ceci, Job; tiens-toi là, et discerne les œuvres merveilleuses de Dieu.

15 آیا تو می‌دانی که خدا چگونه تمام طبیعت را اداره نموده، برق را از ابرها ساطع می‌کند؟

Sais-tu comment Dieu les a disposées et comment il fait briller l’éclair de sa nuée?

16 آیا تو می‌دانی چگونه ابرها در هوا معلق می‌مانند؟ آیا تو عظمت این کار خدا را می‌توانی درک کنی؟

Comprends-tu le balancement des nuages, les œuvres merveilleuses de celui qui est parfait en connaissance, –

17 آیا وقتی زمین زیر وزش باد گرم جنوب قرار دارد و لباسهایت از گرما به تنت چسبیده است،

Pourquoi tes vêtements sont chauds quand il donne du repos à la terre par le vent du midi?

18 تو می‌توانی به خدا کمک کنی تا وضع آسمان را که مانند فلز سخت است تغییر دهد؟

As-tu étendu avec lui la voûte céleste, aussi ferme qu’un miroir de fonte?

19 آیا تو می‌توانی به ما بگویی چگونه باید با خدا مواجه شد؟ ما با این فکر تاریکمان نمی‌دانیم چگونه با او سخن گوییم.

Fais-nous savoir ce que nous lui dirons! Nous ne savons préparer [des paroles], à cause de [nos] ténèbres.

20 من با چه جرأتی با خدا صحبت کنم؟ چرا خود را به کشتن دهم؟

Lui racontera-t-on que je parle? Si quelqu’un lui parle, il sera sûrement englouti.

21 همان‌طور که در یک روز آفتابی بی‌ابر، نمی‌توانیم به تابش خورشید نگاه کنیم،

Et maintenant on ne voit pas la lumière brillante, elle est [cachée] dans les nues; mais le vent passe et les [chasse, et] produit un ciel clair.

22 همچنان نیز نمی‌توانیم به جلال پرشکوه خدا که از آسمان با درخشندگی خیره‌کننده‌ای بر ما نمایان می‌شود خیره شویم.

L’or vient du nord; – par-devers Dieu est la majesté terrible.

23 ما نمی‌توانیم به قدرت خدای قادر مطلق پی ببریم. او نسبت به ما عادل و رحیم است و بر کسی ظلم نمی‌کند،

Le Tout-puissant, nous ne le trouvons pas; grand en force, en jugement et en beaucoup de justice, il n’opprime pas.

24 و تحت تأثیر داناترین مردم جهان نیز قرار نمی‌گیرد، از این جهت ترس و احترام او در دل همهٔ مردم جا دارد.

C’est pourquoi les hommes le craindront; aucun des sages de cœur ne le contemplera.