ایوب 37

1 دل من می‌لرزد؛

Da, od toga i moje srce drhti i s mjesta svoga iskočiti hoće.

2 گوش دهید و غرش صدای خدا را بشنوید.

Čujte, čujte gromor glasa njegova, tutnjavu što mu iz usta izlazi.

3 او برق خود را به سراسر آسمان می‌فرستد.

Gle, munja lijeće preko cijelog neba - i sijevne blijesak s kraja na kraj zemlje -

4 سپس غرش صدای او شنیده می‌شود، غرش مهیب رعد به گوش می‌رسد و باز برق، آسمان را روشن می‌کند.

iza nje silan jedan glas se ori: to On gromori glasom veličajnim. Munje mu lete, nitko ih ne priječi, tek što mu je glas jednom odjeknuo.

5 صدای او در رعد باشکوه است. ما نمی‌توانیم عظمت قدرت او را درک کنیم.

Da, Bog gromori glasom veličajnim, djela velebna, neshvatljiva stvara.

6 وقتی او برف و باران شدید بر زمین می‌فرستد،

Kad snijegu kaže: 'Zasniježi po zemlji!' i pljuskovima: 'Zapljuštite silno!'

7 مردم از کار کردن باز می‌مانند و متوجه قدرت او می‌شوند،

svakom čovjeku zapečati ruke da svi njegovo upoznaju djelo.

8 حیوانات وحشی به پناهگاه خود می‌شتابند و در لانه‌های خویش پنهان می‌مانند.

U brlog se tad zvijeri sve uvuku i na svojem se šćućure ležaju.

9 از جنوب طوفان می‌آید و از شمال سرما.

S južne se strane podiže oluja, a studen vjetri sjeverni donose.

10 خدا بر آبها می‌دمد، به طوری که حتی وسیعترین دریاها نیز یخ می‌بندد.

Već led od daha Božjega nastaje i vodena se kruti površina.

11 او ابرها را از رطوبت، سنگین می‌کند و برق خود را به‌وسیلۀ آنها پراکنده می‌سازد.

I opet vodom puni on oblake, i sijevat' stanu oblaci munjama;

12 آنها به دستور او به حرکت در می‌آیند و احکام او را در سراسر زمین به جا می‌آورند.

kruže posvuda po volji njegovoj, što im naloži, to će izvršiti na licu cijelog kruga zemaljskoga.

13 او ابرها را برای مجازات مردم و یا برای سیراب کردن زمین و نشان دادن رحمتش به ایشان، می‌فرستد.

Šalje ih - ili da kazni narode, ili da ih milosrđem obdari.

14 ای ایوب، گوش بده و دربارهٔ اعمال شگفت‌آور خدا تأمل و تفکر کن.

Poslušaj ovo, Jobe, umiri se i promotri djela Božja čudesna.

15 آیا تو می‌دانی که خدا چگونه تمام طبیعت را اداره نموده، برق را از ابرها ساطع می‌کند؟

Znaš li kako Bog njima zapovijeda, kako munju iz oblaka svog pušta?

16 آیا تو می‌دانی چگونه ابرها در هوا معلق می‌مانند؟ آیا تو عظمت این کار خدا را می‌توانی درک کنی؟

Znaš li o čem vise gore oblaci? Čudesna to su znanja savršenog.

17 آیا وقتی زمین زیر وزش باد گرم جنوب قرار دارد و لباسهایت از گرما به تنت چسبیده است،

Kako ti gore od žege haljine u južnom vjetru kad zemlja obamre?

18 تو می‌توانی به خدا کمک کنی تا وضع آسمان را که مانند فلز سخت است تغییر دهد؟

Zar si nebesa s njim ti razapeo, čvrsta poput ogledala livenog?

19 آیا تو می‌توانی به ما بگویی چگونه باید با خدا مواجه شد؟ ما با این فکر تاریکمان نمی‌دانیم چگونه با او سخن گوییم.

DÓe naputi me što da mu kažemo: zbog tmine se ne snalazimo više.

20 من با چه جرأتی با خدا صحبت کنم؟ چرا خود را به کشتن دهم؟

Zar ćeš mu reći: 'Hoću govoriti'? Ili na propast vlastitu pristati?

21 همان‌طور که در یک روز آفتابی بی‌ابر، نمی‌توانیم به تابش خورشید نگاه کنیم،

Tko, dakle, može u svjetlost gledati na nebesima što se sja blistavo kada oblake rastjeraju vjetri?

22 همچنان نیز نمی‌توانیم به جلال پرشکوه خدا که از آسمان با درخشندگی خیره‌کننده‌ای بر ما نمایان می‌شود خیره شویم.

Sa sjevera k'o zlato je bljesnulo: veličanstvom strašnim Bog se odjenu!

23 ما نمی‌توانیم به قدرت خدای قادر مطلق پی ببریم. او نسبت به ما عادل و رحیم است و بر کسی ظلم نمی‌کند،

Da, Svesilnog doseći ne možemo, neizmjeran je u moći i sudu, velik u pravdi, nikog on ne tlači.

24 و تحت تأثیر داناترین مردم جهان نیز قرار نمی‌گیرد، از این جهت ترس و احترام او در دل همهٔ مردم جا دارد.

Zato ljudi svi neka ga se boje! Na mudrost oholu on i ne gleda!”