ایوب 32

1 آن سه دوست ایوب، دیگر به او جواب ندادند، چون ایوب بر بی‌گناهی خود پافشاری می‌کرد.

So these three men gave no more answers to Job, because he seemed to himself to be right.

2 شخصی به نام الیهو، پسر برکئیل بوزی، از طایفهٔ رام، که شاهد این گفتگو بود خشمگین شد، زیرا ایوب نمی‌خواست قبول کند که گناهکار است و خدا به حق او را مجازات کرده است.

And Elihu, the son of Barachel the Buzite, of the family of Ram, was angry, burning with wrath against Job, because he seemed to himself more right than God;

3 او از آن سه رفیق ایوب نیز خشمگین بود، چون بدون اینکه پاسخ قانع کننده‌ای برای ایوب داشته باشند، او را محکوم می‌کردند.

And he was angry with his three friends, because they had been unable to give him an answer, and had not made Job's sin clear.

4 الیهو برای سخن گفتن با ایوب صبر کرده بود چون سایرین از او بزرگتر بودند.

Now Elihu had kept quiet while Job was talking, because they were older than he;

5 اما وقتی که دید آنها دیگر جوابی ندارند، برآشفت.

And when Elihu saw that there was no answer in the mouth of the three men, he was very angry.

6 الیهو به سخن آمده چنین گفت: من جوانم و شما پیر. به همین علّت لب فرو بستم و جرأت نکردم عقیده‌ام را برای شما بیان کنم،

And Elihu, the son of Barachel the Buzite, made answer and said, I am young, and you are very old, so I was in fear, and kept myself from putting my knowledge before you.

7 زیرا گفته‌اند که پیران داناترند.

I said to myself, It is right for the old to say what is in their minds, and for those who are far on in years to give out wisdom.

8 ولی حکمت و دانایی فقط بستگی به سن و سال ندارد، بلکه آن روحی که در انسان قرار دارد و نفس خدای قادر مطلق است، به انسان حکمت می‌بخشد.

But truly it is the spirit in man, even the breath of the Ruler of all, which gives them knowledge.

9

It is not the old who are wise, and those who are full of years have not the knowledge of what is right.

10 پس به من گوش بدهید و بگذارید عقیده‌ام را بیان کنم.

So I say, Give ear to me, and I will put forward my knowledge.

11 من در تمام این مدت صبر کردم و با دقت به سخنان و دلایل شما گوش دادم. هیچ‌کدام از شما نتوانستید پاسخ ایوب را بدهید و یا ثابت کنید که او گناهکار است.

I was waiting for your words, I was giving ear to your wise sayings; while you were searching out what to say,

12

I was taking note; and truly not one of you was able to make clear Job's error, or to give an answer to his words.

13 به من نگویید: «ایوب بسیار حکیم است. فقط خدا می‌تواند او را قانع کند.»

Take care that you do not say, Wisdom is here; God may overcome him, but not man.

14 اگر ایوب با من به مباحثه پرداخته بود، با این نوع منطق پاسخ او را نمی‌دادم!

I will not put forward words like these, or make use of your sayings in answer to him.

15 شما حیران نشسته‌اید و هیچ جوابی ندارید.

Fear has overcome them, they have no more answers to give; they have come to an end of words.

16 آیا حال که شما سکوت کرده‌اید من هم باید همچنان صبر کنم و ساکت بمانم؟

And am I to go on waiting while they have nothing to say? while they keep quiet and give no more answers?

17 نه، من به سهم خود جواب می‌دهم.

I will give my answer; I will put forward my knowledge:

18 حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی‌توانم صبر کنم.

For I am full of words, I am unable to keep in my breath any longer:

19 مانند مشکی هستم که از شراب پر شده و نزدیک ترکیدن است.

My stomach is like wine which is unable to get out; like skins full of new wine, it is almost burst.

20 باید حرف بزنم تا راحت شوم. پس بگذارید من هم به سهم خود جواب بدهم.

Let me say what is in my mind, so that I may get comfort; let me give answer with open mouth.

21 من قصد ندارم از کسی طرفداری کنم و سخنان تملق‌آمیز بگویم،

Let me not give respect to any man, or give names of honour to any living.

22 چون انسان چاپلوسی نیستم و گرنه خالقم مرا هلاک می‌کرد.

For I am not able to give names of honour to any man; and if I did, my Maker would quickly take me away.