ایوب 31

1 با چشمان خود عهد بستم که هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نکنم.

"Ich schloß mit meinen Augen einen Bund. Wie sollte ich auf Jungfraun achten?

2 خدای قادر مطلق که در بالاست برای ما چه تدارک دیده است؟

Was ist mein Teil von Gott da droben, mein Lohn von dem Allmächtigen im Himmel?

3 آیا مصیبت و بلا سرنوشت شریران و بدکاران نیست؟

Wahrhaftig, Unheil, wie's dem Bösewicht gebührt, und Ungemach, das nur für Übeltäter paßt.

4 آیا او هر کاری را که می‌کنم و هر قدمی را که برمی‌دارم نمی‌بیند.

Besieht er denn nicht meine Wege, da er doch alle meine Schritte zählt?"

5 من هرگز دروغ نگفته و کسی را فریب نداده‌ام.

"Wenn ich der Falschheit nachgegangen wäre, verweilte auf dem Weg des Truges gern mein Fuß!

6 بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببیند که بی‌گناهم.

Mit rechter Waage möge Gott mich wägen, und ohne Schuld wird er mich finden!

7 اگر پایم را از راه خدا بیرون گذاشته‌ام، یا اگر دلم در طمع چیزهایی بوده که چشمانم دیده است، یا اگر دستهایم به گناه آلوده شده است،

Wenn meine Schritte je vom rechten Wege bogen, und wenn mein Herz den Augen folgte, und klebte je ein Makel meinen Händen an,

8 باشد که غله‌ای که کاشته‌ام از ریشه کنده شود و یا شخص دیگری آن را درو کند.

dann zehre nur ein anderer von meiner Saat; entwurzelt werde meine Pflanzung!

9 اگر شیفتهٔ زن مرد دیگری شده، در کمین او نشسته‌ام،

Wenn's mich zum fremden Weibe zog, und stellte ich dem Eheweib des Freundes nach,

10 باشد که همسرم را مرد دیگری تصاحب کند؛

dann mahle auch mein Weib für andere, und andere mögen über sie sich beugen!

11 زیرا این کار زشت سزاوار مجازات است،

Denn dieses wäre eine Schandtat, ein Verbrechen, vom Richter zu bestrafen,

12 و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بین ببرد.

ein Feuer, das bis zu dem Abgrund fräße und meine Habe all entwurzeln müßte.

13 اگر نسبت به غلام یا کنیز خود بی‌انصافی می‌کردم، وقتی که از من شکایت داشتند،

Mißachtete ich meines Sklaven Recht und meiner Magd, wenn sie mit mir im Streite waren,

14 چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی که در این باره از من سؤال می‌کرد، چه جوابی می‌دادم؟

was wollte ich da machen, wenn Gott jetzt Rache nähme, und untersuchte er, was ihm erwidern?

15 چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست یک خدا سرشته شده‌ایم.

Hat er ihn nicht geformt, im gleichen Schoß wie mich und sie geschaffen in dem gleichen Mutterleibe?

16 هرگز از کمک کردن به فقرا کوتاهی نکرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بیوه‌زنی در ناامیدی بماند،

Versagte ich den Schwachen einen Wunsch und ließ der Witwe Augen schmachten,

17 یا یتیمی گرسنگی بکشد، بلکه خوراک خود را با آنها قسمت کرده‌ام

verzehrt' für mich allein ich meinen Bissen, und durfte nicht die Waise mitessen; -

18 و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام.

seit meiner Jugend blickte sie zu mir gleich einem Vater auf, vom Mutterschoß an leitete ich sie, -

19 اگر کسی را می‌دیدم که لباس ندارد و از سرما می‌لرزد،

und sah ich einen nackten Bettler und einen Armen hüllenlos,

20 لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خیر می‌کرد.

wenn seine Hüften keinen Dank mir wußten und er sich nicht von meiner Lämmer Schur erwärmte,

21 اگر من با استفاده از نفوذی که در دادگاه داشته‌ام حق یتیمی را پایمال نموده باشم

und schwang ich gegen eine Waise meine Faust, weil ich in dem Gerichtstor Beistand für mich sah,

22 بازویم از کتفم بیفتد و دستم بشکند.

dann falle mir die Achsel aus der Schulter, und aus dem Rohr werd' mir der Arm gerissen! -

23 هرگز جرأت نمی‌کردم چنین کاری را انجام دهم، زیرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم.

Denn fürchterliches Unheil ist meines Gottes Schrecken; vor seiner Hoheit kann ich nicht bestehen.

24 هرگز به طلا و نقره تکیه نکرده‌ام

Und machte ich zu meinem Götzen Gold und hieß ich Mammon meinen Helfer

25 و شادی من متکی به مال و ثروت نبوده است.

und sonnte mich an meinen Schätzen, daß ich's so weit gebracht,

26 هرگز فریفتهٔ خورشید تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسیده و پرستش نکرده‌ام؛

und wenn ich das Gestirn erblickte, wann's sichtbar ward, den lieben Mond, wie er des Weges zog,

27

und ließ' mein Herz sich insgeheim betören und legte meine Hand zum Kusse sich an meinen Mund:

28 چون اگر مرتکب چنین کارهایی شده بودم مفهومش این بود که خدای متعال را انکار کرده‌ام، و چنین گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.

auch das wär' ein Vergehn, vom Richter zu bestrafen, weil ich Gott in der Höh' verleugnet hätte.

29 هرگز از مصیبت دشمن شادی نکرده‌ام،

Nie freute mich des Feindes Not, und nie frohlockt' ich, wenn ihn Unheil traf.

30 هرگز آنها را نفرین نکرده‌ام و زبانم را از این گناه باز داشته‌ام.

Nie gab ich meinen Mund der Sünde hin, um seine Seele zum Verfluchen mir zu fordern.

31 هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند.

In meinem Zelte sagten die Geringsten: 'Ach, möchte er mit seiner Rache unersättlich sein!'

32 هرگز نگذاشته‌ام غریبه‌ای شب را در کوچه بخوابد، بلکه در خانهٔ خود را به روی او باز گذاشته‌ام.

Kein Fremdling durfte je im Freien nächtigen, und jedem Wandersmann stand meine Türe offen.

33 هرگز مانند دیگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نکرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشینم.

Nie habe ich, wie Adam, meine Missetat verheimlicht, im Busen meine Schuld geborgen,

34

weil es mir vor dem Auflauf graute und mich der Sippe Schimpf erschreckte, so daß ich stille mich verhalten und nicht aus meiner Tür gegangen wäre!

35 ای کاش کسی پیدا می‌شد که به حرفهایم گوش بدهد! من دفاعیهٔ خود را تقدیم می‌کنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را که به من نسبت داده شده به من نشان دهد،

Wer aber hört mich an? Hier meine Unterschrift! Drauf soll mir der Allmächtige erwidern, aufs Schreiben, das als Kläger ich verfaßt!

36 و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم!

Ich trüge einen solchen auf der Schulter und wollt' ihn mir als Diadem aufsetzen.

37 تمام کارهایی را که کرده‌ام برای او تعریف می‌کنم و سربلند در حضور او می‌ایستم.

Bei jedem meiner Schritte huldigte ich ihm wie einem Fürsten: gleich einem Fürsten träte ich ihm da entgegen.

38 اگر زمینی که در آن کشت می‌کنم مرا متهم سازد به اینکه صاحبش را کشته‌ام و آن را تصاحب کرده‌ام تا از محصولش استفاده برم،

Wenn über mich mein Acker schrie und alle seine Furchen weinten

39

und ich verzehrte seine Ernte, ohne zu bezahlen, und ließe die, die ihn bebauten, stöhnen,

40 باشد که در آن زمین به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز بروید. پایان سخنان ایوب.

dann sollen Disteln statt des Weizens und statt der Gerste Unkraut sprossen!" - Hier enden Jobs Reden.