ایوب 31

1 با چشمان خود عهد بستم که هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نکنم.

Smlouvu jsem učinil s očima svýma, a proč bych hleděl na pannu?

2 خدای قادر مطلق که در بالاست برای ما چه تدارک دیده است؟

Nebo jaký jest díl od Boha s hůry, aneb dědictví od Všemohoucího s výsosti?

3 آیا مصیبت و بلا سرنوشت شریران و بدکاران نیست؟

Zdaliž zahynutí nešlechetnému a pomsta zázračná činitelům nepravosti připravena není?

4 آیا او هر کاری را که می‌کنم و هر قدمی را که برمی‌دارم نمی‌بیند.

Zdaliž on nevidí cest mých, a všech kroků mých nepočítá?

5 من هرگز دروغ نگفته و کسی را فریب نداده‌ام.

Obíral-li jsem se s neupřímostí, a chvátala-li ke lsti noha má:

6 بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببیند که بی‌گناهم.

Nechť mne zváží na váze spravedlnosti, a přezví Bůh upřímost mou.

7 اگر پایم را از راه خدا بیرون گذاشته‌ام، یا اگر دلم در طمع چیزهایی بوده که چشمانم دیده است، یا اگر دستهایم به گناه آلوده شده است،

Uchýlil-li se krok můj s cesty, a za očima mýma odešlo-li srdce mé, a rukou mých chytila-li se jaká poškvrna:

8 باشد که غله‌ای که کاشته‌ام از ریشه کنده شود و یا شخص دیگری آن را درو کند.

Tedy co naseji, nechť jiný sní, a výstřelkové moji ať jsou vykořeněni.

9 اگر شیفتهٔ زن مرد دیگری شده، در کمین او نشسته‌ام،

Jestliže se dalo přivábiti srdce mé k ženě, a u dveří bližního svého činil-li jsem úklady:

10 باشد که همسرم را مرد دیگری تصاحب کند؛

Nechť mele jinému žena má, a nad ní ať se schylují jiní.

11 زیرا این کار زشت سزاوار مجازات است،

Neboť jest to nešlechetnost, a nepravost odsudku hodná.

12 و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بین ببرد.

Oheň ten zajisté by až do zahynutí žral, a všecku úrodu mou vykořenil.

13 اگر نسبت به غلام یا کنیز خود بی‌انصافی می‌کردم، وقتی که از من شکایت داشتند،

Nechtěl-li jsem státi k soudu s služebníkem svým aneb děvkou svou v rozepři jejich se mnou?

14 چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی که در این باره از من سؤال می‌کرد، چه جوابی می‌دادم؟

Nebo co bych činil, kdyby povstal Bůh silný? A kdyby vyhledával, co bych odpověděl jemu?

15 چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست یک خدا سرشته شده‌ایم.

Zdali ten, kterýž mne v břiše učinil, neučinil i jeho? A nesformoval nás hned v životě jeden a týž?

16 هرگز از کمک کردن به فقرا کوتاهی نکرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بیوه‌زنی در ناامیدی بماند،

Odepřel-li jsem žádosti nuzných, a oči vdovy jestliže jsem kormoutil?

17 یا یتیمی گرسنگی بکشد، بلکه خوراک خود را با آنها قسمت کرده‌ام

A jedl-li jsem skyvu svou sám, a nejedl-li i sirotek z ní?

18 و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام.

Poněvadž od mladosti mé rostl se mnou jako u otce, a od života matky své býval jsem vdově za vůdce.

19 اگر کسی را می‌دیدم که لباس ندارد و از سرما می‌لرزد،

Díval-li jsem se na koho, že by hynul, nemaje šatů, a nuzný že by neměl oděvu?

20 لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خیر می‌کرد.

Nedobrořečila-li mi bedra jeho, že rounem beranů mých se zahřel?

21 اگر من با استفاده از نفوذی که در دادگاه داشته‌ام حق یتیمی را پایمال نموده باشم

Opřáhl-li jsem na sirotka rukou svou, když jsem v bráně viděl pomoc svou:

22 بازویم از کتفم بیفتد و دستم بشکند.

Lopatka má od svých plecí nechť odpadne, a ruka má z kloubu svého ať se vylomí.

23 هرگز جرأت نمی‌کردم چنین کاری را انجام دهم، زیرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم.

Nebo jsem se bál, aby mne Bůh nesetřel, jehož bych velebnosti nikoli neznikl.

24 هرگز به طلا و نقره تکیه نکرده‌ام

Skládal-li jsem v zlatě naději svou, aneb hrudě zlata říkal-li jsem: Doufání mé?

25 و شادی من متکی به مال و ثروت نبوده است.

Veselil-li jsem se z toho, že bylo rozmnoženo zboží mé, a že ho množství nabyla ruka má?

26 هرگز فریفتهٔ خورشید تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسیده و پرستش نکرده‌ام؛

Hleděl-li jsem na světlost slunce svítícího, a na měsíc spanile chodící,

27

Tak že by se tajně dalo svésti srdce mé, a že by líbala ústa má ruku mou?

28 چون اگر مرتکب چنین کارهایی شده بودم مفهومش این بود که خدای متعال را انکار کرده‌ام، و چنین گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.

I toť by byla nepravost odsudku hodná; neboť bych tím zapíral Boha silného nejvyššího.

29 هرگز از مصیبت دشمن شادی نکرده‌ام،

Radoval-li jsem se z neštěstí toho, kterýž mne nenáviděl, a plésal-li jsem, když se mu zle vedlo?

30 هرگز آنها را نفرین نکرده‌ام و زبانم را از این گناه باز داشته‌ام.

Nedopustilť jsem zajisté hřešiti ani ústům svým, abych zlořečení žádal duši jeho.

31 هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند.

Jestliže neříkala čeládka má: Ó by nám dal někdo masa toho; nemůžeme se ani najísti?

32 هرگز نگذاشته‌ام غریبه‌ای شب را در کوچه بخوابد، بلکه در خانهٔ خود را به روی او باز گذاشته‌ام.

Nebo vně nenocoval host, dvéře své pocestnému otvíral jsem.

33 هرگز مانند دیگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نکرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشینم.

Přikrýval-li jsem jako jiní lidé přestoupení svá, skrývaje v skrýši své nepravost svou?

34

A ač bych byl mohl škoditi množství velikému, ale pohanění rodů děsilo mne; protož jsem mlčel, nevycházeje ani ze dveří.

35 ای کاش کسی پیدا می‌شد که به حرفهایم گوش بدهد! من دفاعیهٔ خود را تقدیم می‌کنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را که به من نسبت داده شده به من نشان دهد،

Ó bych měl toho, kterýž by mne vyslyšel. Ale aj, totoť jest znamení mé: Všemohoucí sám bude odpovídati za mne, a kniha, kterouž sepsal odpůrce můj.

36 و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم!

Víť Bůh, nenosil-li bych ji na rameni svém, neotočil-li bych ji sobě místo koruny.

37 تمام کارهایی را که کرده‌ام برای او تعریف می‌کنم و سربلند در حضور او می‌ایستم.

Počet kroků svých oznámil bych jemu, jako kníže přiblížil bych se k němu.

38 اگر زمینی که در آن کشت می‌کنم مرا متهم سازد به اینکه صاحبش را کشته‌ام و آن را تصاحب کرده‌ام تا از محصولش استفاده برم،

Jestliže proti mně země má volala, tolikéž i záhonové její plakali,

39

Jídal-li jsem úrody její bez peněz, a duši držitelů jejich přivodil-li jsem k vzdychání:

40 باشد که در آن زمین به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز بروید. پایان سخنان ایوب.

Místo pšenice nechť vzejde trní, a místo ječmene koukol. Skonávají se slova Jobova.