ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.