ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

“Pero ahora los que son más jóvenes que yo se burlan de mí, cuyos padres consideré indignos de poner con mis perros pastores.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

¿De qué me sirve la fuerza de sus manos? hombres en los que la edad madura ha perecido?

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Están demacrados por la carencia y el hambre. Roen la tierra seca, en la penumbra del desperdicio y la desolación.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Arrancan hierbas saladas junto a los arbustos. Las raíces del árbol de la retama son su alimento.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Son expulsados de entre los hombres. Lloran tras ellos como tras un ladrón,

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

para que vivan en valles espantosos, y en agujeros de la tierra y de las rocas.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Rebuznan entre los arbustos. Están reunidos bajo las ortigas.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Son hijos de locos, sí, hijos de malvados. Fueron expulsados a latigazos de la tierra.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

“Ahora me he convertido en su canción. Sí, soy un sinónimo para ellos.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Me aborrecen, se alejan de mí, y no duden en escupirme a la cara.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Porque ha desatado su cuerda y me ha afligido; y se han desprendido de la restricción ante mí.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

A mi derecha se levanta la chusma. Me apartan los pies. Ellos lanzan sus caminos de destrucción contra mí.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Marcan mi camino. Promueven mi destrucción sin la ayuda de nadie.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Como a través de una amplia brecha llegan. Se enrollan en medio de la ruina.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Los terrores se han vuelto contra mí. Persiguen mi honor como el viento. Mi bienestar ha pasado como una nube.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

“Ahora mi alma se derrama dentro de mí. Los días de aflicción se han apoderado de mí.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

En la estación nocturna mis huesos están calados en mí, y los dolores que me roen no tienen descanso.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Mi vestimenta está desfigurada por una gran fuerza. Me ata como el cuello de mi túnica.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Me ha arrojado al fango. Me he convertido en polvo y cenizas.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Clamo a ti, y no me respondes. Me pongo de pie, y tú me miras.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Te has vuelto cruel conmigo. Con la fuerza de tu mano me persigues.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Me alzas al viento y me conduces con él. Me disuelves en la tormenta.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Porque sé que me llevarás a la muerte, a la casa designada para toda la vida.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

“Sin embargo, ¿no se tiende la mano en su caída? ¿O en su calamidad, por tanto, clamar por ayuda?

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

¿No lloré por el que estaba en apuros? ¿No se afligió mi alma por los necesitados?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Cuando buscaba el bien, vino el mal. Cuando esperaba la luz, llegó la oscuridad.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Mi corazón está turbado y no descansa. Me han llegado días de aflicción.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Voy de luto sin el sol. Me pongo de pie en la asamblea y pido ayuda.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Soy hermano de los chacales, y compañera de los avestruces.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Mi piel se ennegrece y se desprende de mí. Mis huesos están quemados por el calor.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Por eso mi arpa se ha convertido en luto, y mi pipa en la voz de los que lloran.