ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Porém agora se riem de mim os de menos edade do que eu, cujos paes eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

De que tambem me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado n'elles.

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

De mingua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os logares seccos, tenebrosos, assolados e desertos.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raizes dos zimbros.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra elles, como contra o ladrão:

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Para habitarem nos barrancos dos valles, e nas cavernas da terra e das rochas.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Porque Deus desatou o meu cordão, e me opprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miseria: não teem ajudador.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da afflicção se apoderaram de mim.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Pela grandeza da força das dôres se demudou o meu vestido, e elle como o cabeção da minha tunica me cinge.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Lançou-me na lama, e fiquei similhante ao pó e á cinza.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não attentas.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre elle, e derretes-me o ser.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Porque eu sei que me levarás á morte e á casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor n'elles contra mim na sua desventura.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Porventura, não chorei sobre aquelle que estava afflicto? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Todavia aguardando eu o bem, então me veiu o mal, e esperando eu a luz, veiu a escuridão.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da afflicção me surprehenderam.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por soccorro.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos abestruzes.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Ennegreceu-se a minha pelle sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu orgão em voz dos que choram.