ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

frater fui draconum et socius strutionum

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium