ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Tetapi kini aku diejek oleh orang yang lebih muda. Dahulu ayah mereka kupandang terlalu hina untuk menjaga dombaku bersama anjing gembala.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Bagiku mereka tidak berguna karena sudah kehabisan tenaga.

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Mereka lapar dan menderita sekali, sehingga makan akar kering di gurun yang sunyi.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Mereka mencabut belukar di padang belantara lalu memakan baik daun maupun akarnya.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Mereka diusir dengan tengking seperti orang mengusir maling.

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Mereka tinggal di dalam gua-gua; lubang-lubang di dinding gunung menjadi rumah mereka.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Di rimba mereka meraung-raung seperti binatang, berkelompok di bawah semak belukar di hutan.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Mereka tak bernama dan tak berharga, orang-orang yang sudah dihalau dari negerinya.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

Sekarang mereka datang dan aku ditertawakannya; bagi mereka, aku ini lelucon belaka.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Aku dipandang oleh mereka hina dan keji, bahkan mukaku mereka ludahi.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Karena Allah membuat aku lemah tidak berdaya, mereka melampiaskan amukan mereka.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Gerombolan itu menyerang aku dari depan, dan kejatuhanku mereka rencanakan.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Mereka memotong jalanku untuk membinasakan aku; tak seorang pun menghalangi ketika mereka menyerbu.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Bagaikan banjir mereka dobrak tembok pertahananku; beramai-ramai mereka datang menindih tubuhku.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Kedahsyatan meliputi diriku; bagaikan hembusan angin, harga diriku berlalu; bagaikan awan lewat, hilanglah kebahagiaanku.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

Sekarang hampir matilah aku; tak ada keringanan bagi deritaku.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

Pada waktu malam semua tulangku nyeri; rasa sakit yang menusuk tak kunjung berhenti.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Allah mencengkeram aku pada leher bajuku sehingga pakaianku menggelambir pada tubuhku.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Ke dalam lumpur aku dihempaskan-Nya, aku menjadi seperti sampah saja!

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Aku berseru kepada-Mu, ya Allah, Kau tak memberi jawaban; bila aku berdoa, Kau tak memperhatikan.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Engkau berlaku kejam terhadapku, Kautindas aku dengan seluruh kekuatan-Mu.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Engkau membiarkan angin melayangkan aku; dalam angin ribut Kauombang-ambingkan diriku.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Aku tahu, Kaubawa aku kepada alam kematian, tempat semua yang hidup dikumpulkan.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Mengapa Kau menyerang orang yang celaka, yang tak dapat berbuat apa pun kecuali mohon iba?

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Bukankah aku menangis bersama orang yang kesusahan, dan mengasihani orang yang berkekurangan?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Aku mengharapkan bahagia dan terang, tapi kesukaran dan kegelapanlah yang datang.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Aku terkoyak oleh duka dan nestapa; hari demi hari makin banyak yang kuderita.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Di dalam kelam, tanpa cahaya, aku berkeliaran; aku berdiri di muka umum, minta pertolongan.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Suaraku sedih penuh iba seperti tangis serigala dan burung unta.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Kulitku menjadi hitam; tubuhku terbakar oleh demam.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Dahulu kudengar musik gembira, kini hanya ratapan tangis belaka.