ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek ide.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és csak nézel reám!

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben és kiáltozom.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Bőröm feketülten hámlik le rólam, és csontom elég a hőség miatt.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.