ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Et maintenant je suis la risée de mes cadets, dont je ne daignais pas associer les pères aux chiens de mes troupeaux.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Aussi bien la force de leurs mains, qu'eût-elle été pour moi? Pour ces hommes il n'y a jamais d'âge mûr:

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

desséchés par la disette et la faim, ils rongent la steppe, le vieux désert et la solitude;

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

ils cueillent l'arroche le long des haies, et la racine du genêt est leur pain;

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

ils sont bannis de la société; on crie après eux, comme après les larrons;

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

réduits à habiter des ravins affreux, les antres de la terre et des rochers,

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

parmi les buissons ils poussent des hurlements, et pêle-mêle se blottissent sous les ronces,

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

impies, hommes sans nom, qui furent chassés du pays!

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

Et maintenant je suis leur chanson, et le sujet de leurs discours;

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

ils me maudissent, puis me quittent, et devant moi ne s'abstiennent pas de cracher.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Bien plus, ils déceignent leur corde, et m'en frappent, et ils secouent tout frein devant moi.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

A ma droite leur engeance se lève; ils ne me laissent pas prendre pied, et se fraient jusqu'à moi une voie pour me nuire;

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

ils ruinent mon sentier, aident à ma perte, eux que personne ne soutient.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Ils viennent comme par une large brèche, se précipitent avec fracas.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Toutes les terreurs se tournent contre moi; c'est comme un ouragan qui poursuit ma grandeur, et, comme un nuage, mon bonheur a passé.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

Aussi, maintenant mon âme en moi épanche sa plainte; les jours de malheur m'ont saisi.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

La nuit perce mes os et les détache, et le mal qui me ronge, ne sommeille pas.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Sous Ses coups puissants mon manteau se déforme, comme ma tunique il s'applique à mon corps.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Il m'a jeté dans la boue, et assimilé à la poudre et à la cendre.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Je crie à Toi, et Tu ne m'écoutes pas! je suis là debout, et Tu me regardes!

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Tu T'es changé pour moi en cruel ennemi, et Tu m'opposes la force de ton bras.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Tu me soulèves sur la tempête et m'emportes avec elle, et pour moi tu anéantis tout espoir de salut.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Car, je le sais, c'est à la mort que tu me mènes, au rendez-vous de tous les vivants.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Cependant du sein des décombres ne tend-on pas la main? Quand on périt, ne crie-t-on pas au secours?

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Oui, je pleurai sur ceux pour qui les temps étaient durs, et les indigents attristaient mon âme.

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Et pourtant! j'attendais le bonheur, et le malheur est venu; j'espérais la clarté, et les ténèbres sont arrivées.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Mes entrailles bouillonnent, et n'ont aucun repos, des jours de chagrin me sont survenus.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Je marche noirci, mais non par le soleil; debout dans l'assemblée, je me lamente,

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

devenant ainsi le frère des chacals, et l'égal de l'autruche.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Ma peau noircit et tombe, et mes os brûlent d'inflammation.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Ainsi le deuil a remplacé mon luth, et des sons lugubres, ma cornemuse.