ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Also — the power of their hands, why [is it] to me? On them hath old age perished.

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

With want and with famine gloomy, Those fleeing to a dry place, Formerly a desolation and waste,

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Those cropping mallows near a shrub, And broom-roots [is] their food.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

From the midst they are cast out, (They shout against them as a thief),

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

In a frightful place of valleys to dwell, Holes of earth and clefts.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Among shrubs they do groan, Under nettles they are gathered together.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Sons of folly — even sons without name, They have been smitten from the land.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

And now, their song I have been, And I am to them for a byword.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

They have abominated me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Because His cord He loosed and afflicteth me, And the bridle from before me, They have cast away.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

On the right hand doth a brood arise, My feet they have cast away, And they raise up against me, Their paths of calamity.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

They have broken down my path, By my calamity they profit, 'He hath no helper.'

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

As a wide breach they come, Under the desolation have rolled themselves.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

He hath turned against me terrors, It pursueth as the wind mine abundance, And as a thick cloud, Hath my safety passed away.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

And now, in me my soul poureth itself out, Seize me do days of affliction.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

At night my bone hath been pierced in me, And mine eyelids do not lie down.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it doth gird me.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Casting me into mire, And I am become like dust and ashes.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

I cry unto Thee, And Thou dost not answer me, I have stood, and Thou dost consider me.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Thou art turned to be fierce to me, With the strength of Thy hand, Thou oppressest me.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Thou dost lift me up, On the wind Thou dost cause me to ride, And Thou meltest — Thou levellest me.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

For I have known To death Thou dost bring me back, And [to] the house appointed for all living.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Surely not against the heap Doth He send forth the hand, Though in its ruin they have safety.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Did not I weep for him whose day is hard? Grieved hath my soul for the needy.

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

When good I expected, then cometh evil, And I wait for light, and darkness cometh.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

My bowels have boiled, and have not ceased, Gone before me have days of affliction.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Mourning I have gone without the sun, I have risen, in an assembly I cry.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

A brother I have been to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

My skin hath been black upon me, And my bone hath burned from heat,

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

And my harp doth become mourning, And my organ the sound of weeping.