ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

And now I am their song, yea, I am their byword.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.