ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.