ایوب 30

1 ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

Tedae a kum la kai lakah aka noe long khaw kai taengah luem uh coeng. Te rhoek kah a napa pataeng ka boiva kah ui taengah khueh ham ka hnawt lah mako.

2 نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

Amih kut dongkah thadueng khaw kai taengah metlam a om? Amih te a hminkhah lamni a paltham.

3 از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

Vaitahnah neh khokha rhamling lamkah pumhong loh hlaem vaengah khohaeng neh imrhong kah rhamrhae te a cilh.

4 در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

Tangpuem dongkah baekkoi te a hlaek uh tih a buh la hlingcet yung a khueh.

5 چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

A nam lamloh a haek uh tih amih taengah hlanghuen bangla a o uh.

6 پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

Soklong cakhom kah laipi neh thaelsawk khui ah kho a sak.

7 در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

Tangpuem khuiah pang uh tih lota hmuiah poem uh.

8 آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

Aka ang ca rhoek neh ming mueh ca rhoek ni khohmuen lamloh a hawt uh.

9 و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

Te dongah amih kah rhotoeng la ka om coeng tih amih taengah ol la ka om.

10 از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

Kai aka tuei rhoek tah kai lamloh lakhla uh tih ka mikhmuh ah timtui khaw tuem uh pawh.

11 خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

A lirhui lakah ka lirhui he pawl coeng. Te dongah kai he m'phaep tih ka mikhmuh ah kamrhui han tueih uh.

12 این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

Ka bantang kah hlangyoe loh tlai ka kho a kalh. Amih kah rhainah caehlong te kai taengah a picai uh.

13 راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

Ka talnah khuiah ka hawn a mak uh tih, amih aka bom pawt khaw hoeikhang uh.

14 ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

A puut aka len bangla ael uh tih a khohli rhamrhael hmuiah paluet uh.

15 در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

Kai soah mueirhih pai tih khohli bangla ka moeihoeihnah a hloem vaengah kai kah khangnah te khomai bangla a yah.

16 دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

Kai lamloh ka hinglu a kingling coeng tih phacip phabaem khohnin loh kai n'tuuk.

17 شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

Khoyin ah ka rhuh te ka pum dong lamloh a cueh. Kai aka thuek he a dim moenih.

18 خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

Thadueng cungkuem dongah ka pueinak a phuelhthaih tih ka angkidung te rhawnmoep bangla ka vah.

19 خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

Kai he dikpo khuila n'dong tih laipi neh hmaiphu bangla n'thuidoek.

20 ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

Na taengah bomnah kam bih dae kai nan doo moenih. Ka pai akhaw kai he nan yakming moenih.

21 نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

Kai soah a muen la na poeh tih na ban thaa neh kai nan konaeh thil.

22 مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

Kai he khohli dongah nan phueih. Kai nan ngol thil vaengah kai nan paci sak tih lungming cueihnah a yawn.

23 می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

Mulhing boeih kah tingtunnah im la dueknah neh kai nan mael sak ham khaw ka ming.

24 چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

A yoethaenah khuiah bombihnah a yaak vaengah kut aka thueng he lairhok dongah a om moenih.

25 آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

Khohnin a mangkhak dongah ka rhap tih khodaeng dongah ka hinglu a omdam moenih.

26 با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

A then ka lamtawn vaengah boethae ha pawk. Vangnah te ka ngaiuep vaengah a hmuep ha pai.

27 دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

Ka bung he tlawk tih a kuemsuem moenih. Kai he phacip phabaem khohnin loh n'doe.

28 تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

Khomik a tal dongah maelhmai a hmuep la ka cet. Hlangping neh ka pai tih ka pang.

29 ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

Pongui kah a manuca neh tuirhuk vanu kah a hui la ka om.

30 پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

Ka vin khaw kamah dong lamloh mu tih ka rhuh khaw kholing neh tlum coeng.

31 نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

Ka rhotoeng te nguekcoinah la, ka phavi rhah ol la poeh.