ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Därefter upplät Job sin mun och förbannade sin födelsedag;
| گفت: | 2 |
Job tog till orda och sade:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Må den dag utplånas, på vilken jag föddes, och den natt som sade: "Ett gossebarn är avlat."
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Må den dagen vändas i mörker, må Gud i höjden ej fråga efter den och intet dagsljus lysa däröver.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Mörkret och dödsskuggan börde den åter, molnen lägre sig över den; förskräcke den allt som kan förmörka en dag.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Den natten må gripas av tjockaste mörker; ej må den få fröjda sig bland årets dagar, intet rum må den finna inom månadernas krets.
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Ja, ofruktsam blive den natten, aldrig höje sig jubel under den.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Må den förbannas av dem som besvärja dagar, av dem som förmå mana upp Leviatan.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Må dess grynings stjärnor förmörkas, efter ljus må den bida, utan att det kommer, morgonrodnadens ögonbryn må den aldrig få se;
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
eftersom den ej tillslöt dörrarna till min moders liv, ej lät olyckan förbliva dold för mina ögon.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Varför fick jag ej dö strax i modersskötet, förgås vid det jag kom ut ur min moders liv?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Varför funnos knän mig till mötes, och varför bröst, där jag fick di?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Hade så icke skett, låge jag nu i ro, jag finge då sova, jag njöte då min vila,
| 14 |
vid sidan av konungar och rådsherrar i landet, män som byggde sig palatslika gravar,
| 15 |
ja, vid sidan av furstar som voro rika på guld och hade sina hus uppfyllda av silver;
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
eller vore jag icke till, lik ett nedgrävt foster, lik ett barn som aldrig fick se ljuset.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Där hava ju de ogudaktiga upphört att rasa, där få de uttröttade komma till vila;
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
där hava alla fångar fått ro, de höra där ingen pådrivares röst.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Små och stora äro där varandra lika, trälen har där blivit fri ifrån sin herre.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Varför skulle den olycklige skåda ljuset? Ja, varför gives liv åt dem som plågas så bittert,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
åt dem som vänta efter döden, utan att den kommer, och spana därefter mer än efter någon skatt,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
åt dem som skulle glädjas -- ja, intill jubel -- och fröjda sig, allenast de funne sin grav;
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
varför åt en man vilkens väg är höljd i mörker, åt en man så kringstängd av Gud?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Suckan har ju blivit mitt dagliga bröd, och såsom vatten strömma mina klagorop.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
ty det som ingav mig förskräckelse, det drabbar mig nu, och vad jag fruktade för, det kommer över mig.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Jag får ingen rast, ingen ro, ingen vila; ångest kommer över mig.
