ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Depois disto abriu Job a sua boca, e amaldiçoou o seu dia.
| گفت: | 2 |
E Job respondeu, e disse:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Pereça o dia em que nasci, e a noite em que se disse: Foi concebido um homem!
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Converta-se aquele dia em trevas; e Deus de cima não tenha cuidado dele, nem resplandeça sobre ele a luz.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Contaminem-no as trevas e a sombra de morte; habitem sobre ele nuvens: a escuridão do dia o espante!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
A escuridão tome aquela noite, e não se goze entre os dias do ano, e não entre no número dos meses!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Ah que solitária seja aquela noite, e suave música não entre nela!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoam o dia, que estão prontos para levantar o seu pranto.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Escureçam-se as estrelas do seu crepúsculo; que espere a luz, e não venha: e não veja as pestanas dos olhos da alva!
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
Porque não fechou as portas do ventre; nem escondeu dos meus olhos a canceira?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Porque não morri eu desde a madre? e em saindo do ventre, não expirei?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Porque me receberam os joelhos? e porque os peitos, para que mamasse?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Porque já agora jazera e repousara; dormiria, e então haveria repouso para mim.
| 14 |
Com os reis e conselheiros da terra, que se edificavam casas nos lugares assolados,
| 15 |
Ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam as suas casas de prata,
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
Ou como aborto oculto, não existiria: como as crianças que não viram a luz.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Ali os maus cessam de perturbar: e ali repousam os cançados.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
Ali os presos juntamente repousam, e não ouvem a voz do exator:
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Ali está o pequeno e o grande, e o servo fica livre de seu senhor.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Porque se dá luz ao miserável, e vida aos amargosos de ânimo?
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
Que esperam a morte, e não se acha: e cavam em busca dela mais do que de tesouros ocultos:
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
Que de alegria saltam, e exultam, achando a sepultura:
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
Ao homem, cujo caminho é oculto, e a quem Deus o encobriu?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Porque antes do meu pão vem o meu suspiro: e os meus gemidos se derramam como água.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Porque o temor que temo me veio: e o que receiava me aconteceu.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Nunca estive descançado, nem sosseguei, nem repousei, mas veio sobre mim a perturbação.
