ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.
| گفت: | 2 |
Job tok til ords og sagde:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
«Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred
| 14 |
hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,
| 15 |
hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»
