ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Post haec aperuit Iob os suum, et maledixit diei suo,
| گفت: | 2 |
et locutus est.
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Dies ille vertatur in tenebras, non requirat eum Deus desuper, et non illustretur lumine.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Obscurent eum tenebrae et umbra mortis, occupet eum caligo, et involvatur amaritudine.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Noctem illam tenebrosus turbo possideat, non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus:
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Sit nox illa solitaria, nec laude digna:
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Maledicant ei qui maledicunt diei, qui parati sunt suscitare Leviathan:
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Obtenebrentur stellae caligine eius: expectet lucem et non videat, nec ortum surgentis aurorae:
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
Quia non conclusit ostia ventris, qui portavit me, nec abstulit mala ab oculis meis.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Quare non in vulva mortuus sum, egressus ex utero non statim perii?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Quare exceptus genibus? cur lactatus uberibus?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Nunc enim dormiens silerem, et somno meo requiescerem:
| 14 |
Cum regibus et consulibus terrae, qui aedificant sibi solitudines:
| 15 |
Aut cum principibus, qui possident aurum, et replent domos suas argento:
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
Aut sicut abortivum absconditum non subsisterem, vel qui concepti non viderunt lucem.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Ibi impii cessaverunt a tumultu, et ibi requieverunt fessi robore.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
Et quondam vincti pariter sine molestia, non audierunt vocem exactoris.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Parvus et magnus ibi sunt, et servus liber a domino suo.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Quare misero data est lux, et vita his, qui in amaritudine animae sunt?
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
qui expectant mortem, et non venit, quasi effodientes thesaurum:
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
Gaudentque vehementer cum invenerint sepulchrum.
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
Viro cuius abscondita est via, et circumdedit eum Deus tenebris?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Antequam comedam suspiro: et tamquam inundantes aquae, sic rugitus meus:
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Quia timor, quem timebam, evenit mihi: et quod verebar accidit.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Nonne dissimulavi? nonne silui? nonne quievi? et venit super me indignatio.
