ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.
| گفت: | 2 |
Und Hiob sprach:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Der Tag müsse verloren sein, darinnen ich geboren bin, und die Nacht, da man sprach: Es ist ein Männlein empfangen.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Derselbe Tag müsse finster sein, und Gott von oben herab müsse nicht nach ihm fragen; kein Glanz müsse über ihn scheinen.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Finsternis und Dunkel müssen ihn überwältigen, und dicke Wolken müssen über ihm bleiben, und der Dampf am Tage mache ihn gräßlich.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Die Nacht müsse ein Dunkel einnehmen, und müsse sich nicht unter den Tagen des Jahres freuen, noch in die Zahl der Monden kommen.
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Siehe, die Nacht müsse einsam sein und kein Jauchzen drinnen sein.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Es verfluchen sie die Verflucher des Tages, und die da bereit sind, zu erwecken den Leviathan.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Ihre Sterne müssen finster sein in ihrer Dämmerung; sie hoffe aufs Licht und komme nicht und müsse nicht sehen die Augenbrauen der Morgenröte,
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
daß sie nicht verschlossen hat die Tür meines Leibes und nicht verborgen das Unglück vor meinen Augen.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Warum bin ich nicht gestorben von Mutterleib an? Warum bin ich nicht umkommen, da ich aus dem Leibe kam?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Warum hat man mich auf den Schoß gesetzet? Warum bin ich mit Brüsten gesäuget?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
So läge ich doch nun und wäre stille, schliefe und hätte Ruhe
| 14 |
mit den Königen und Ratsherren auf Erden, die das Wüste bauen;
| 15 |
oder mit den Fürsten, die Gold haben und ihre Häuser voll Silbers sind;
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
oder wie eine unzeitige Geburt verborgen und nichts wäre, wie die jungen Kinder, die das Licht nie gesehen haben.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Daselbst müssen doch aufhören die Gottlosen mit Toben; daselbst ruhen doch, die viel Mühe gehabt haben.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
Da haben doch miteinander Frieden die Gefangenen und hören nicht die Stimme des Drängers.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Da sind beide klein und groß, Knecht und der von seinem HERRN frei gelassen ist.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Warum ist das Licht gegeben dem Mühseligen und das Leben den betrübten Herzen,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
(die des Todes warten und kommt nicht, und grüben ihn wohl aus dem Verborgenen,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
die sich fast freuen und sind fröhlich, daß sie das Grab bekommen, )
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
und dem Manne, des Weg verborgen ist, und Gott vor ihm denselben bedecket?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Denn wenn ich essen soll, muß ich seufzen, und mein Heulen fähret heraus wie Wasser.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Denn das ich gefürchtet habe, ist über mich kommen, und das ich sorgte, hat mich getroffen.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
War ich nicht glückselig? War ich nicht fein stille? Hatte ich nicht gute Ruhe? Und kommt solche Unruhe!
