ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.
| گفت: | 2 |
Und Hiob hob an und sprach:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Es verschwinde der Tag, an dem ich geboren wurde, und die Nacht, welche sprach: Ein Knäblein ist empfangen!
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Jener Tag sei Finsternis! Nicht frage Gott nach ihm droben, und nicht erglänze über ihm das Licht!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Finsternis und Todesschatten mögen ihn einlösen, Gewölk lagere sich über ihm, es schrecken ihn Tagesverfinsterungen!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Jene Nacht, Dunkel ergreife sie; sie freue sich nicht unter den Tagen des Jahres, in die Zahl der Monde komme sie nicht!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Siehe, jene Nacht sei unfruchtbar, es trete kein Jubel in sie ein!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Verwünschen mögen sie die Verflucher des Tages, die fähig sind, den Leviathan aufzureizen!
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Verfinstert seien die Sterne ihrer Dämmerung; sie harre auf Licht, und da sei keines; und nicht schaue sie die Wimpern der Morgenröte!
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
Denn sie hat die Pforte meines Mutterschoßes nicht verschlossen und Mühsal nicht verborgen vor meinen Augen. -
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Warum starb ich nicht von Mutterleibe an, kam aus dem Schoße hervor und verschied?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Weshalb kamen Knie mir entgegen, und wozu Brüste, daß ich sog?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Denn jetzt würde ich liegen und rasten, ich würde schlafen: dann hätte ich Ruhe,
| 14 |
mit Königen und Räten der Erde, welche sich verödete Plätze erbauten,
| 15 |
oder mit Fürsten, die Gold hatten, die ihre Häuser mit Silber füllten;
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
oder, gleich einer verborgenen Fehlgeburt, wäre ich nicht da, gleich Kindern, die das Licht nicht erblickt haben.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Dort lassen die Bösen ab vom Toben, und dort ruhen die an Kraft Erschöpften,
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
rasten die Gefangenen allesamt, hören nicht die Stimme des Treibers.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Der Kleine und der Große, dort sind sie gleich, und der Knecht ist frei von seinem Herrn.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Warum gibt er dem Mühseligen Licht, und Leben denen, die bitterer Seele sind;
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
die auf den Tod harren, und er ist nicht da, und die nach ihm graben, mehr als nach verborgenen Schätzen;
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
die sich freuen bis zum Jubel, Wonne haben, wenn sie das Grab finden; -
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
dem Manne, dessen Weg ihm verborgen ist, und den Gott eingeschlossen hat ringsum?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Denn gleich meinem Brote kommt mein Seufzen, und wie Wasser ergießt sich mein Gestöhn.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Denn ich fürchtete einen Schrecken, und er traf mich, und vor dem mir bangte, das kam über mich.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Ich war nicht ruhig, und ich rastete nicht und ruhte nicht, da kam das Toben.
