ایوب 3

1 سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده،

Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

2 گفت:

Il prit la parole et dit:

3 «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم!

Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!

4 ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد.

Ce jour! Qu’il se change en ténèbres, Que Dieu n’en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!

5 ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد.

Que l’obscurité et l’ombre de la mort s’en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l’épouvantent!

6 ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد.

Cette nuit! Que les ténèbres en fassent leur proie, Qu’elle disparaisse de l’année, Qu’elle ne soit plus comptée parmi les mois!

7 ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد.

Que cette nuit devienne stérile, Que l’allégresse en soit bannie!

8 بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند.

Qu’elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!

9 ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند.

Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, Qu’elle attende en vain la lumière, Et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore!

10 آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم.

Car elle n’a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.

11 «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟

Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n’ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?

12 چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟

Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m’allaiter?

13 اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم.

Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,

14

Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,

15

Avec les princes qui avaient de l’or, Et qui remplirent d’argent leurs demeures.

16 «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟

Ou je n’existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n’ont pas vu la lumière.

17 زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند.

Là ne s’agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;

18 آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند.

Les captifs sont tous en paix, Ils n’entendent pas la voix de l’oppresseur;

19 در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است.

Le petit et le grand sont là, Et l’esclave n’est plus soumis à son maître.

20 «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟

Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,

21 و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟

Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu’un trésor,

22 چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند!

Qui seraient transportés de joie Et saisis d’allégresse, s’ils trouvaient le tombeau?

23 چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟

A l’homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?

24 خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است.

Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l’eau.

25 چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است.

Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; Ce que je redoute, c’est ce qui m’atteint.

26 آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.»

Je n’ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s’est emparé de moi.