ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Alors Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.
| گفت: | 2 |
Job prit la parole et dit:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Périsse le jour où je suis né, et la nuit qui a dit: « Un homme est conçu! »
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Ce jour, qu’il se change en ténèbres, que Dieu d’en haut n’en ait pas souci, que la lumière ne brille pas sur lui!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Que les ténèbres et l’ombre de la mort le revendiquent, qu’un nuage épais le couvre, que l’éclipse de sa lumière jette l’épouvante!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Cette nuit, que les ténèbres en fassent leur proie, qu’elle ne compte pas dans les jours de l’année, qu’elle n’entre pas dans la supputation des mois!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Que cette nuit soit un désert stérile, qu’on n’y entende pas de cri d’allégresse!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
Que ceux-là la maudissent, qui maudissent les jours, qui savent évoquer Léviathan!
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, qu’elle attende la lumière, sans qu’elle vienne, et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore,
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
parce qu’elle ne m’a pas fermé les portes du sein, et n’a pas dérobé la souffrance à mes regards!
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Que ne suis-je mort dès le ventre de ma mère, au sortir de ses entrailles que n’ai-je expiré!
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Pourquoi ai-je trouvé deux genoux pour me recevoir, et pourquoi deux mamelles à sucer?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Maintenant je serais couché et en paix, je dormirais et je me reposerais
| 14 |
avec les rois et les grands de la terre, qui se sont bâti des mausolées;
| 15 |
avec les princes qui avaient de l’or, et remplissaient d’argent leur demeures.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
Ou bien, comme l’avorton ignoré, je n’existerais pas, comme ces enfants qui n’ont pas vu la lumière.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Là les méchants n’exercent plus leurs violences, là se repose l’homme épuisé de forces;
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
les captifs y sont tous en paix, ils n’entendent plus la voix de l’exacteur.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Là se trouvent le petit et le grand, l’esclave affranchi de son maître.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Pourquoi donner la lumière aux malheureux, et la vie à ceux dont l’âme est remplie d’amertume,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
qui espèrent la mort, et la mort ne vient pas, qui la cherchent plus ardemment que les trésors,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
qui sont heureux, qui tressaillent d’aise et se réjouissent quand ils ont trouvé le tombeau;
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
à l’homme dont la route est cachée et que Dieu enferme de toutes parts?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Mes soupirs sont comme mon pain et mes gémissements se répandent comme l’eau.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; ce que je redoute fond sur moi.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Plus de tranquillité, plus de paix, plus de repos, et le trouble m’a saisi.
