ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth.
| گفت: | 2 |
And this is what he said:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
“May the day of my birth perish, and the night it was said, ‘A boy is conceived.’
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
If only that day had turned to darkness! May God above disregard it; may no light shine upon it.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
May darkness and gloom reclaim it, and a cloud settle over it; may the blackness of the day overwhelm it.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
If only darkness had taken that night away! May it not appear among the days of the year; may it never be entered in any of the months.
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Behold, may that night be barren; may no joyful voice come into it.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
May it be cursed by those who curse the day — those prepared to rouse Leviathan.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
May its morning stars grow dark; may it wait in vain for daylight; may it not see the breaking of dawn.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
For that night did not shut the doors of the womb to hide the sorrow from my eyes.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Why did I not perish at birth; why did I not die as I came from the womb?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Why were there knees to receive me, and breasts that I should be nursed?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
For now I would be lying down in peace; I would be asleep and at rest
| 14 |
with kings and counselors of the earth, who built for themselves cities now in ruins,
| 15 |
or with princes who had gold, who filled their houses with silver.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
Or why was I not hidden like a stillborn child, like an infant who never sees daylight?
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
There the wicked cease from raging, and there the weary find rest.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
The captives enjoy their ease; they do not hear the voice of the oppressor.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
Both small and great are there, and the slave is freed from his master.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Why is light given to the miserable, and life to the bitter of soul,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
who long for death that does not come, and search for it like hidden treasure,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
who rejoice and greatly exult when they can find the grave?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
Why is life given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
I sigh when food is put before me, and my groans pour out like water.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
For the thing I feared has overtaken me, and what I dreaded has befallen me.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
I am not at ease or quiet; I have no rest, for trouble has come.”
