ایوب 3
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، | 1 |
Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,
| گفت: | 2 |
og Job tog til Orde og sagde:
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! | 3 |
Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. | 4 |
Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. | 5 |
Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. | 6 |
Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. | 7 |
Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. | 8 |
De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. | 9 |
dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. | 10 |
fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ | 11 |
Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ | 12 |
Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. | 13 |
Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred
| 14 |
blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,
| 15 |
blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ | 16 |
Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. | 17 |
Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. | 18 |
alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. | 19 |
smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ | 20 |
Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ | 21 |
dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! | 22 |
som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ | 23 |
en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. | 24 |
Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. | 25 |
Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» | 26 |
Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!
