ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Jag tänkte då: "I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand."

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.