ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días que Dios me guardaba,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Como fué en los días de mi mocedad, cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Cuando salía á la puerta á juicio, y en la plaza hacía preparar mi asiento,

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Los mozos me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie;

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Los príncipes detenían sus palabras, ponían la mano sobre su boca;

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba á su paladar:

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio:

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; y mi toca era juicio.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, y en mis ramas permanecía el rocío.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se corroboraba en mi mano.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Oíanme, y esperaban; y callaban á mi consejo.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Tras mi palabra no replicaban, y mi razón destilaba sobre ellos.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Y esperábanme como á la lluvia, y abrían su boca [como] á la lluvia tardía.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Si me reía con ellos, no lo creían: y no abatían la luz de mi rostro.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.