ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, s világánál jártam a setétet;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Mikor még a Mindenható velem volt, és körültem voltak gyermekeim;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Mikor lábaimat édes tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek és állottak.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Az én szavaim után nem szóltak többet, s harmatként hullt rájok beszédem.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Örömest választottam útjokat, mint főember ültem ott; úgy laktam ott, mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.