ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Job prenant encore de nouveau sa parabole, dit:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

Qui m’accordera que je sois comme dans les anciens mois, comme aux jours dans lesquels Dieu me gardait;

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Quand sa lampe luisait sur ma tête, et qu’à sa lumière je marchais dans les ténèbres;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Comme je fus aux jours de ma jeunesse, quand en secret Dieu était dans mon tabernacle;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Quand le Tout-Puissant était avec moi, et qu’autour de moi étaient mes serviteurs;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Quand je lavais mes pieds dans le beurre, et qu’une pierre répandait pour moi des ruisseaux d’huile;

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Quand je m’avançais vers la porte de la ville, et que sur la place publique on me préparait un siège?

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Les jeunes hommes me voyaient, et se retiraient à l’écart; et les vieillards, se levant, se tenaient debout.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Les princes cessaient de parler, et mettaient un doigt sur leur bouche.

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

Les grands retenaient leur voix, et leur langue s’attachait à leur palais.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

L’oreille qui m’entendait me proclamait bienheureux, et l’œil qui me voyait me rendait témoignage;

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Parce que j’avais délivré le pauvre qui criait, et l’orphelin qui n’avait pas de soutien.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, et je consolais le cœur de la veuve.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Je me suis revêtu de la justice, et l’équité de mes jugements m’a servi comme de vêtement et de diadème.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

J’ai été un œil pour l’aveugle, et un pied pour le boiteux.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

J’étais le père des pauvres; et l’affaire que je ne connaissais pas, je l’étudiais avec le plus grand soin.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Je brisais les mâchoires de l’injuste, et j’arrachais la proie de ses dents.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Et je disais: C’est dans mon petit nid que je mourrai, et comme le palmier, je multiplierai mes jours.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Ma racine s’étend le long des eaux, et la rosée se reposera sur ma moisson.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Ma gloire se renouvellera tous les jours et mon arc se fortifiera dans ma main.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Ceux qui m’écoutaient attendaient mon sentiment, et, attentifs, ils se tenaient en silence pour recevoir mon avis.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Ils n’osaient rien ajouter à mes paroles, et mon discours coulait sur eux goutte à goutte.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Ils me souhaitaient comme l’eau du ciel, et ils ouvraient leur bouche, comme la terre s’ouvre à la pluie de l’arrière-saison.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Si quelquefois je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et la lumière de mon visage ne tombait pas à terre.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Si je voulais aller parmi eux, j’avais la première place; et lorsque j’étais assis comme un roi entouré de son armée, j’étais cependant le consolateur des affligés.