ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Et Job continuant à parler en discours relevés, dit:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

O! qui me rendra les mois de jadis, et les jours, où Dieu me gardait,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

où, sa lampe brillant au-dessus de ma tête, à sa clarté je perçais les ténèbres;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

où j'étais au temps de mon automne; quand Dieu avec sa cour veillait sur ma tente;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

quand le Tout-puissant était encore avec moi, qu'autour de moi j'avais mes enfants;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

quand mes pieds baignaient dans le lait, et que le rocher me versait des ruisseaux d'huile;

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

quand je me rendais à la Porte dans la ville, et que je mettais mon siège dans la Place?

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

A mon aspect les jeunes se tiraient en arrière, et les vieux se levaient, et demeuraient debout;

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

les princes s'arrêtaient en parlant, et mettaient leur main sur leur bouche;

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

la voix des nobles restait muette, et leur langue, collée à leur palais.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Car, sur ma renommée, on me disait heureux, et à ma vue, on me donnait des éloges.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

C'est que je sauvais le pauvre gémissant, et l'orphelin qui était sans aide;

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

l'homme qui périssait, avait à me bénir, et je mettais la joie dans le cœur de la veuve;

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

je prenais la justice pour mon vêtement, et elle me prenait pour son vêtement; mon équité m'était comme un manteau et un turban;

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

je servais d'œil à l'aveugle, et de pieds au boiteux;

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

j'étais un père pour le pauvre, et je connaissais de la cause de l'inconnu,

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

et je brisais la mâchoire du méchant, et d'entre ses dents lui arrachais sa proie.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Aussi je me disais: Je mourrai avec mon aire, et comme le Phénix, je prolongerai mes jours;

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

ma racine sera exposée aux eaux, et la rosée passera la nuit sur mes branches;

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

ma gloire me restera toujours jeune, et mon arc en ma main prendra force nouvelle.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Ils m'écoutaient avec attente, et à mon avis ils se taisaient;

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

après moi ils ne prenaient plus la parole, et sur eux mon discours s'épanchait.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Ils m'attendaient, comme on attend la rosée, et leur bouche s'ouvrait, comme pour recevoir une pluie du printemps.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Je leur souriais, quand ils perdaient courage; et ils ne pouvaient m'ôter la sérénité de mon front.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Si je prenais mon chemin vers eux, j'y avais la place d'un chef, et j'étais assis comme un roi, au milieu de la foule, comme un consolateur, parmi les affligés.