ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Et Job, ajoutant à ce qui précède, dit:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

Qui me rendra les jours d'autrefois, le temps où Dieu prenait de soin de me garder?

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Alors sa lampe brillait sur ma tête: alors avec sa lumière je ne craignais pas de marcher dans les ténèbres.

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Alors je foulais de mes pieds la voie; alors Dieu veillait sur ma maison.

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Alors je m'asseyais à l'ombre de mes arbres, et mes enfants étaient autour de moi.

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Alors mes sentiers ruisselaient de beurre et mes collines de lait.

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Alors j'entrais dès l'aurore en la ville, et un siège m'était réservé sur les places.

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Les jeunes gens à mon aspect se voilaient; et les anciens restaient debout.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Les forts cessaient de parler; ils se mettaient un doigt sur la bouche.

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

Attentifs à mes discours, ils me déclaraient heureux, après quoi leur langue était collée à leur gosier.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

L'oreille m'avait ouï et l'on me proclamait heureux; l'œil m'avait vu et l'on s'inclinait.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Car j'avais délivré le pauvre des mains du riche; j'avais protégé l'orphelin qui manquait d'appui.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

La bénédiction de l'abandonné s'adressait à moi; la bouche de la veuve aussi me bénissait.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Je m'étais revêtu de justice; je m'étais enveloppé d'équité comme d'un manteau double.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

J'étais l'œil de l'aveugle et le pied du boiteux.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

J'étais le père des faibles; j'étudiais des causes que je ne connaissais pas.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Aussi j'ai brisé les mâchoires de l'injuste; j'ai arraché de ses dents la proie qu'il avait saisie.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Et j'ai dit: Mon âge se prolongera comme celui du palmier; ma vie sera de longue durée.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

La racine se montrera hors de l'eau, et la rosée passera la nuit dans ma moisson.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Ma gloire est pour moi chose vaine, et elle marche mon arc à la main.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

A peine m'avait-on entendu que l'on s'attachait à moi; on gardait le silence en recueillant mes conseils.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Nul n'ajoutait à mes discours, et les hommes étaient pleins de joie que je leur avais parlé.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Comme la terre altérée reçoit la pluie, de même ils recevaient mes paroles.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Lorsque je riais avec eux, ils n'y pouvaient croire, et l'éclat de mon visage n'en était pas amoindri.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Je leur avais indiqué la voie, ils m'avaient institué leur chef, et ma demeure semblait celle d'un roi entouré de gardes ou d'un consolateur des affligés.