ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

Job loh amah kah a pom te a cong tih,

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

“Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a. hmuep ah khaw ka caeh.

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.