ایوب 29

1 ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت:

И Иов още продължи беседата си като казваше:

2 ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود

О, да бях както в предишните месеци, Както в дните, когато Бог ме пазеше,

3 و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم!

Когато светилникът Му светеше на главата ми, И със светлината Му ходех в тъмнината;

4 بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم.

Както бях в дните на зрелостта си, Когато съветът от Бога бдеше над шатъра ми;

5 خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند.

Когато Всемогъщият беше още с мене, И децата ми бяха около мене;

6 من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد!

Когато миех стъпките си с масло, И скалата изливаше за мене реки от дървено масло!

7 در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم.

Когато през града излизах на портата, И приготвях седалището си на пазара,

8 جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند،

Младите, като ме гледаха, се криеха, И старците ставаха и стояха прави;

9 ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند

Първенците се въздържаха от говорене, И туряха ръка на устата си;

10 و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند.

Гласът на началниците замлъкваше, И езикът им залепваше за небцето им;

11 هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛

Ухо, като ме чуеше, ублажаваше ме, И око, като ме виждаше, свидетелствуваше за мене;

12 زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم.

Защото освобождавах сиромаха, който викаше, И сирачето, и онзи, който нямаше помощник.

13 کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود.

Благословението от този, който бе близо до загиване, идеше на мене; И аз веселях сърцето на вдовицата.

14 هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من.

Обличах правдата, и тя ми беше одежда; Моята правдивост ми беше като мантия и корона.

15 برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛

Аз бях очи на слепия, И нозе на хромия.

16 برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم.

Бях баща на сиромасите; Изследвах делото на непознатия мене.

17 دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم.

Трошех челюстите на несправедливия, И изтеглях лова из зъбите му.

18 در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد.

Тогава думах: Ще умра в гнездото си; И дните ми ще се умножат, както пясъка.

19 زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد.

Коренът ми е прострян към водите; И росата намокрюва цяла нощ клоните ми.

20 پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت.

Славата ми зеленее още в мене; И лъкът ми се укрепява в ръката ми.

21 همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند.

Човеците чакаха да ме слушат, И мълчаха, за да чуят съветите ми.

22 پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود.

Подир моите думи те не притуряха нищо; Словото ми капеше върху тях;

23 آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند.

За мене очакваха като за дъжд, И устата ми зееха като за пролетен дъжд.

24 وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم.

Усмихвах се на тях, когато бяха в отчаяние; И те не можаха да потъмнеят светлостта на лицето ми.

25 مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم.

Избирах пътя към тях, и седях пръв помежду им, И живеех като цар всред войската, Както онзи, който утешава наскърбените.