ایوب 19

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

욥이 대답하여 가로되

2 تا به کی می‌خواهید عذابم بدهید و با سخنانتان مرا خرد کنید؟

너희가 내 마음을 번뇌케 하며 말로 꺾기를 어느 때까지 하겠느냐?

3 پی‌درپی به من اهانت می‌کنید و از این رفتارتان شرم نمی‌کنید.

너희가 열 번이나 나를 꾸짖고 나를 학대하고도 부끄러워 아니하는구나

4 اگر من خطا کرده‌ام، خطای من چه صدمه‌ای به شما زده است؟

내가 과연 허물이 있었다 할지라도 그 허물이 내게만 있는 것이니

5 شما خود را بهتر از من می‌پندارید و این مصیبت مرا نتیجهٔ گناه من می‌دانید،

너희가 참으로 나를 향하여 자긍하며 내게 수치될 행위가 있다고 증명하려면 하려니와

6 در حالی که این خداست که مرا به چنین روزی انداخته و در دام خود گرفتار کرده است.

하나님이 나를 굴하게 하시고 자기 그물로 나를 에워싸신 줄은 알아야 할지니라

7 فریاد برمی‌آورم و کمک می‌خواهم، اما هیچ‌کس صدایم را نمی‌شنود و کسی به فریادم نمی‌رسد.

내가 포학을 당한다고 부르짖으나 응답이 없고 간구할지라도 신원함이 없구나

8 خدا راهم را سد کرده و روشنایی مرا به تاریکی مبدل نموده است.

그가 내 길을 막아 지나지 못하게 하시고 내 첩경에 흑암을 두셨으며

9 او عزت و فخر را از من گرفته

나의 영광을 벗기시며 나의 면류관을 머리에서 취하시고

10 و از هر طرف مرا خرد کرده است. او مرا از پا درآورده و درخت امیدم را از ریشه برکنده است.

사면으로 나를 헐으시니 나는 죽었구나 내 소망을 나무 뽑듯 뽑으시고

11 خشم او علیه من شعله‌ور است و او مرا دشمن خود به حساب می‌آورد.

나를 향하여 진노하시고 원수같이 보시는구나

12 لشکریانش به پیش می‌تازد و بر ضد من سنگر می‌سازند، و گرداگردِ خیمه‌ام اردو می‌زنند.

그 군대가 일제히 나아와서 길을 수축하고 나를 치며 내 장막을 둘러 진 쳤구나

13 برادرانم را از من دور کرده است، و آشنایانم بر ضد من برخاسته‌اند.

나의 형제들로 나를 멀리 떠나게 하시니 나를 아는 모든 사람이 내게 외인이 되었구나

14 بستگانم از من روگردانیده و همهٔ دوستانم مرا ترک گفته‌اند.

내 친척은 나를 버리며 가까운 친구는 나를 잊었구나

15 اهل خانه و حتی خدمتکارانم با من مانند یک غریبه رفتار می‌کنند و من برای آنها بیگانه شده‌ام.

내 집에 우거한 자와 내 계집종들은 나를 외인으로 여기니 내가 그들 앞에서 타국 사람이 되었구나

16 خدمتکارم را صدا می‌کنم، حتی به او التماس می‌نمایم، ولی او جوابم را نمی‌دهد.

내가 내 종을 불러도 대답지 아니하니 내 입으로 그에게 청하여야 하겠구나

17 نَفَسم برای زنم مشمئزکننده است، و برادرانم طاقت تحمل مرا ندارند.

내 숨을 내 아내가 싫어하며 내 동포들도 혐의하는구나

18 بچه‌های کوچک هم مرا خوار می‌شمارند و وقتی مرا می‌بینند مسخره‌ام می‌کنند.

어린 아이들이라도 나를 업신여기고 내가 일어나면 나를 조롱하는구나

19 حتی نزدیکترین دوستانم از من منزجرند و آنانی که دوستشان می‌داشتم از من روگردان شده‌اند.

나의 가까운 친구들이 나를 미워하며 나의 사랑하는 사람들이 돌이켜 나의 대적이 되었구나

20 از من پوست و استخوانی بیش نمانده است، به زحمت از چنگ مرگ گریخته‌ام.

내 피부와 살이 뼈에 붙었고 남은 것은 겨우 잇꺼풀 뿐이로구나

21 آه ای دوستان، به من رحم کنید، زیرا دست خدا بر من سنگین شده است.

나의 친구야 너희는 나를 불쌍히 여기라 나를 불쌍히 여기라 하나님의 손이 나를 치셨구나

22 چرا شما هم مثل خدا مرا عذاب می‌دهید؟ آیا از خوردن گوشت بدنم سیر نشده‌اید؟

너희가 어찌하여 하나님처럼 나를 핍박하느냐? 내 살을 먹고도 부족하냐

23 ای کاش می‌توانستم درد دلم را با قلمی آهنین برای همیشه در دل سنگ بنویسم.

나의 말이 곧 기록되었으면, 책에 씌어졌으면,

24

철필과 연으로 영영히 돌에 새겨졌으면 좋겠노라

25 اما من می‌دانم که رهاننده‌ام زنده است و سرانجام بر زمین خواهد ایستاد؛

내가 알기에는 나의 구속자가 살아 계시니 후일에 그가 땅 위에 서실 것이라

26 و می‌دانم حتی بعد از اینکه بدن من هم بپوسد، خدا را خواهم دید!

나의 이 가죽, 이것이 썩은 후에 내가 육체 밖에서 하나님을 보리라

27 من خود با این چشمانم او را خواهم دید! چه امید پرشکوهی!

내가 친히 그를 보리니 내 눈으로 그를 보기를 외인처럼 하지 않을 것이라 내 마음이 초급하구나

28 چطور جرات می‌کنید به آزار من ادامه دهید و بگویید: «مقصر خودش است»؟

너희가 만일 이르기를 우리가 그를 어떻게 칠꼬 하며 또 이르기를 일의 뿌리가 그에게 있다 할진대

29 از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که او شما را داوری خواهد کرد.

너희는 칼을 두려워할지니라 분노는 칼의 형벌을 부르나니 너희가 심판이 있는 줄을 알게 되리라