ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Då svara Job og sagde:

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

«Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.