ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

respondens autem Iob dixit

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

audivi frequenter talia consolatores onerosi omnes vos estis

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

numquid habebunt finem verba ventosa aut aliquid tibi molestum est si loquaris

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

poteram et ego similia vestri loqui atque utinam esset anima vestra pro anima mea consolarer et ego vos sermonibus et moverem caput meum super vos

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

roborarem vos ore meo et moverem labia quasi parcens vobis

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

sed quid agam si locutus fuero non quiescet dolor meus et si tacuero non recedet a me

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

nunc autem oppressit me dolor meus et in nihili redacti sunt omnes artus mei

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

rugae meae testimonium dicunt contra me et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

collegit furorem suum in me et comminans mihi infremuit contra me dentibus suis hostis meus terribilibus oculis me intuitus est

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

aperuerunt super me ora sua exprobrantes percusserunt maxillam meam satiati sunt poenis meis

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

conclusit me Deus apud iniquum et manibus impiorum me tradidit

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

ego ille quondam opulentus repente contritus sum tenuit cervicem meam confregit me et posuit sibi quasi in signum

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

circumdedit me lanceis suis convulneravit lumbos meos non pepercit et effudit in terra viscera mea

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

concidit me vulnere super vulnus inruit in me quasi gigans

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

saccum consui super cutem meam et operui cinere cornu meum

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

facies mea intumuit a fletu et palpebrae meae caligaverunt

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

haec passus sum absque iniquitate manus meae cum haberem mundas ad Deum preces

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

terra ne operias sanguinem meum neque inveniat locum in te latendi clamor meus

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

ecce enim in caelo testis meus et conscius meus in excelsis

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

verbosi mei amici mei ad Deum stillat oculus meus

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

ecce enim breves anni transeunt et semitam per quam non revertar ambulo